Μαντινάδες

Ως και αν γεράσει ο μερακλής με το χρυσάφι μοιάζει ως και αν παλιώσει το χρυσό ποτέ του δεν σκουριάζει .

Ο πόνος τις πληγές μετρά και τις καλοζυγιάζει μα η χαρά καιρούς περνά και δεν τους λογαριάζει .

Τι μ’ ωφελεί αν σήμερα εσύ έχεις μετανιώσει αφού μου πήρες την καρδιά του χάρου να την δώσεις .

Τα πιο μεγάλα μυστικά τα φανερώνει ο χρόνος και δε θα μείνει μυστικός μήτε ο δικός μου πόνος .

Να έβλεπα τη μάνα σου στο χασαπιό σφαγμένη, να την πουλούν με το κιλό κανείς να μην την παίρνει

Και ένα παλιό ξερό κλαδί μες στην δική σου αγκάλη καρπούς και ρίζες και βλαστούς με σένα θε να βγάλει!

Να μην γυρεύεις στον σεβντά να παίρνεις ότι δίνεις, είμαι τρεχούμενο νερό και δροσερό με πίνεις!

Να κάμω θέλει ταραχή βουνά να κατεβάσω ανέ σε πάρουνε από με μικιό μου και σε χάσω .

Οταν η βιόλα μαραθεί και χάσει και το χρώμα δε τη ποτίζει ο κηπουρός ή θέλει άλλο χώμα ….

Οι βιόλες μέσα στο μπαξέ ζηλεύει η μια την άλλη μα πόσο δα η άσκημη τσι όμορφης τα καλή.

Εχει η ζωή πολλές χαρές μα δε μοίραζε δίκια όσα ντο κύμα που σκορπά σωρούς σωρούς τα φύκια.

Τσι Ελλάδος όλοι οι γιατροί καλέσανε ένα ξένο κ είπε κι αυτός τέτοιο κορμί δε ντο αναλαβαίνω …

Καλιά θα βάλω το κορμί στου ντουφεκιού τη μοίρα ανέ μου πούνε οι γιατροί μη ξανακούσω λύρα ….

Εικονοστάσι είναι η καρδιά δυο Παναγίες έχει στη μια ανάβω το κερί την άλλη να προσέχει….

Και με τη τεχνητή καρδιά εργάζεται το σώμα φαίνεται δε τελειώσανε τα βάσανα μου ακόμα.

Θα κάμω τεχνητή καρδιά να νταγιαντά το πόνο γιατί χω τώρα μια καρδιά που αναστενάζει μόνο ….