Μαντινάδες

Καρδιά μου επαναστάτρια ζώσου τα φισεκλίκια γιατί επιάστικες ξανά στου έρωτα τα δίχτυα … !!

Τάφο θα κάμω τη καρδιά και μέσα θα σε θάψω κιόντε θα πάψει να χτυπά να σ΄αγαπώ θα πάψω …

Ψηλά πετώ και χαίρομαι για δε μπορούν να βγούνε αλλά πουλιά που με μισούν για να με εκδικηθούνε .

Δε θέλω να τα ξαναδώ τα μάτια σου κλαμένα πε μου τονε το πόνο σου να κλαίω εγώ για σένα .

Το πέταμα του γερακιού άλλο πουλί δε κάνει γιατί πετά πάντα ψηλά που άλλο πουλί δε φτάνει .

Μέρα δε θέλω να θωρώ του φεγγαριού είμαι φίλος γιατί χαρά δε μου ‘δωκε μια ταχινή ο ήλιος .

Αφού στο γιο ντου ο θεός έδωκε τέτοιο δράμα γιάντα να λυπηθεί εμάς που δε μας έχει πράμα .

Δεν έχει ο χάρος συγγενείς και το ‘χει αποδειγμένο και το Χριστό θεού παιδί έχει στη γη βαλμένο .

Αν είναι και υπάρχει θεός και κάθεται σε θρόνο εγκληματεί που αδιαφορεί με το δικό μου πόνο .

Εγώ κερά μου υποχωρώ και στο θεό σ΄ αφήνω απου το νε λένε δίκαιο να τονε δω και εκείνο .

Μπορεί να κάνω πως γελώ μπορεί και να γλεντίζω μα εγώ κατέχω ηντα καημό και πόνο κουλαντρίζω .

Φτάνω στη πόρτα τσι χαράς και με γιαγερνη οπίσω φόβος γιατί σκέφτομαι πως θα την αντικρίσω .

Δεν τη ναι θέλω τη ζωή θα πάω να βρω μιαν άλλη γιατί χαρά δε μου ‘δοκε ετούτη ούτε ψιχάλι .

Φαίνεται να περνά καλά ο άνθρωπος σα ποθάνει για δε νε γιαγηρε κανείς παράπονα να κάνει .

Θωρώ τσι πέρδικες πολλές κοπάδια και πετούνε μα η άδεια μου τελείωσε και άλλοι τσι κυνηγούνε .

Αλάργα από τον κυνηγό πέρδικα κακαρίζει μανε στη μέση εγκρεμός βαθύς και τσι χωρίζει .