Μαντινάδες

Δε θέλω να τα ξαναδώ τα μάτια σου κλαμένα πε μου τονε το πόνο σου να κλαίω εγώ για σένα .

Το πέταμα του γερακιού άλλο πουλί δε κάνει γιατί πετά πάντα ψηλά που άλλο πουλί δε φτάνει .

Μέρα δε θέλω να θωρώ του φεγγαριού είμαι φίλος γιατί χαρά δε μου ‘δωκε μια ταχινή ο ήλιος .

Αφού στο γιο ντου ο θεός έδωκε τέτοιο δράμα γιάντα να λυπηθεί εμάς που δε μας έχει πράμα .

Δεν έχει ο χάρος συγγενείς και το ‘χει αποδειγμένο και το Χριστό θεού παιδί έχει στη γη βαλμένο .

Αν είναι και υπάρχει θεός και κάθεται σε θρόνο εγκληματεί που αδιαφορεί με το δικό μου πόνο .

Ο χάρος θέλει σκότωμα και η κεφαλή του κόμμα (κόψιμο) , γιατί διαλέγει τσι καλούς και βάνει τσι στο χώμα.

Οντέ θα ιδώ μαύρο πουλί ποτέ δε το σκοτώνω , γιατί κι αυτό για να φορεί μαύρα θα νέχει πόνο.

Μ’ έκανες και σ’ αγάπησα και τώρα μ’ άπαρνιέσαι , εσύ δεν είσαι Χριστιανή, Θεό δε συλλογιέσαι .

Άνοιξε το παράθυρο το κρουσταλλένιο τζάμι αγάπης λόγια να σου πω έπειτα κλειστό πάλι .

Απομονή τσ’ απομονής, καρτέρει και καρτέρει , ετούτος ο ανήφορος , κατήφορο θα φέρει.

Ποιος άλλος πόνος την καρδιά μπορεί να σου μαράνει Ωσάν τσ’ αγάπης την πληγή κι όμως δε θες να γιάνει.

Ήσφαλα που σ’ αγάπησα τρέλλα ‘καμα μεγάλη , δεν κάτεχα η κουζουλή πως αγαπούσες άλλη.

Ωσάν το φουντοκάλαμο που το φυσά τ’ αγέρι Ετσά τρέμ’ η καρδούλα μου, μη δε σε κάμω ταίρι.

Πίνω και μέσα στο ποτό ψάχνω να βρω γαλήνη , μα ο πόνος της αγάπης σου ήσυχο δε μ’ αφήνει .

Τρέμω μη βρούνε οι μέλισσες το νέκταρ των χειλιών σου γιατί θ’ ασαφήσουν τσι ανθούς να παίρνουν το δικό σου .