Μαντινάδες

Πίνω και μέσα στο ποτό ψάχνω να βρω γαλήνη , μα ο πόνος της αγάπης σου ήσυχο δε μ’ αφήνει .

Τρέμω μη βρούνε οι μέλισσες το νέκταρ των χειλιών σου γιατί θ’ ασαφήσουν τσι ανθούς να παίρνουν το δικό σου .

Μάνα μου όταν με γέννησες γιάντα δε μου δεν το είπες , ο κόσμος έχει βάσανα και τις περίσσες λύπες .

Ψηλά ‘χεις τον εγωισμό κούκλα μου και θα σφάλεις σαν δεις εκείνον π’ αγαπάς, στο πλάι κάποιας άλλης .

Σ’ ορκίζομαι πως σ’ αγαπώ, στη μάνα που με γέννα Γι’ αυτό και σε παρακαλώ μη πέζεις μετα μένα.

Χαρές από την πόρτα μου πολλές περνοόν την ώρα , μα δέν εστάθηκε ποτέ μιά να μου δώσει γνώρα.

Μην αποθάνεις μη διαβείς για δε μπορώ να κλαίω, φίλο δεν έχω μπιστικό, τον πόνο μου να λέω.

Μια πέρδικα σε ένα κλουβί >br>θωρώ και τη λυπούμε , και να τσι ‘νοίξω δεν μπορώ κι όλο στεναχωρούμε .

Μοίρα δε σε φοβούμαι μπλιό

Η σκέψη πάντα όπου σταθώ μου φέρνει την σκιά σου , και ζω μ’ αυτή σαν δε μπορώ αλλιώς να ‘ρθω κοντά σου .

Αράπηδες να σ’ εύρουσι και Μώροι να σε σώσουν και εις όχλον σαρακήνικον τρεις μαχαιριές σου δώσουν .

Δε μου ‘πε να τραγουδώ μουδέ κρασί να πίνω μόνο σε σπήλιο σκοτεινό τα δάκρυα να χύνω .

Με τον καιρό οι συννεφιές , περνούνε κι γι-αντάρες ευχές μεγάλες γίνουνται με τον καιρό οι κατάρες .

Να σε σκοτώσω σκέφτομαι μα ‘μένανε λυπούμαι που κάθε βράδυ θα ‘ρχομαι στο τάφο να κοιμούμαι.

Οι δύο ν’ αγγίξουν στην καρδιά κι η άλλη στα μυαλά σου κι εις την αφρό της θάλασσας να βρούσι τα μαλλιά σου . 

Οντας διαβαίνει με πολλούς κάνει πως δεν την βλέπει κι όντας διαβαίνει αμοναχός , γλυκό φιλί τσ’ αρπάζει .