Μαντινάδες

Αμοναχός ο άθρωπος ατός του κι απατός του Ότι του κάνει η κεφαλή δεν του το κάνει ο οχτρός του.

Μάνα δεν τηνε θέλω ‘γω τη νοικοκυροσύνη γιατ’ ήμαθα στη λεβεδιά και στη λεβεντοσύνη .

Αγαπημένο μου πουλί κι ωραίο μου γεράκι η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγώ πίνω φαρμάκι .  

Κάλεσμα κάνω στσι καιρούς και θα ‘μαι από τσι πρώτους Ν’ αντισταθώ να μη χαθεί το αίσθημα απ’ τσ’ αθρώπους.

Οσες φορές με φίλησες κι ήπιασες τα βυζά μου τόσα μαχαίρια δίστομα να μπούνε στην καρδιά σου .

Αγάπη θέλει φρόνεση , θέλει ταπεινοσύνη θέλει λαγού περπατησά , κι αητού γρηγοροσύνη .

Σε αυτή την ψεύτρα την ζωή τίποτα δεν κερδίζεις μονάχα μερικές στιγμές την ώρα που γλεντίζεις

Οντε σειστούν και λυγιστούν και πιάσουν τα δοξάρια η γης κι ο κόσμος τρέμει τσι και του γιαλού τα ψάρια .

Δεν έτυχε ποτέ να δεις πως πολεμούν τα μάτια δίχως μαχαίρια και σπαθιά να γίνονται κομμάτια .

Μπορεί να πέσει ο ουρανός μπορεί ν αλλάξει χρώμα μα δεν μπορεί να σ αρνηθώ μέχρι να μπω στο χώμα .

Μιαν ταχινή σηκώνομαι να πάω για κυνήγι εις την μαδάρα ήφταξα όνταν η γης ανοίγει .  

Μπεραμπελιώτικο νερό και νάχα ένα φλυτσάνι να βρέξω την καρδούλα μου από πονεί να γιάνει .

Να χε πουλιέται ο ερωτάς θα σου δινα έναν τόνο να σου μαράνω την καρδιά να νιώσεις λίγο πόνο .

Α βουληθείς να μ’ αρνηθείς και να μ’ λησμονήσεις εις την Τουρκιά , στα σίδερα πολλά ν’ αγανακτήσεις .

Επήρα τα σκουντάκια μου και τα λαγωνικά μου κι ούλο τον κόσμο γύρεψα να βρω την πέρδικά μου .

Ο ήλιος έριξε φωθιά να κάψει το κορμί σου κι αυτή στεφάνι εγίνηκε χρυσό στην κεφαλή σου .