Μαντινάδες

Σαν εκκλησιά στην ερημιά που δεν τη λειτουργούνε μοιάζει εκείνος π’αγαπά και δεν τον αγαπούνε.

Αράπηδες να σ’ εύρουσι και Μώροι να σε σώσουν και εις όχλον σαρακήνικον τρεις μαχαιριές σου δώσουν .

Δε μου ‘πε να τραγουδώ μουδέ κρασί να πίνω μόνο σε σπήλιο σκοτεινό τα δάκρυα να χύνω .

Με τον καιρό οι συννεφιές , περνούνε κι γι-αντάρες ευχές μεγάλες γίνουνται με τον καιρό οι κατάρες .

Να σε σκοτώσω σκέφτομαι μα ‘μένανε λυπούμαι που κάθε βράδυ θα ‘ρχομαι στο τάφο να κοιμούμαι.

Οι δύο ν’ αγγίξουν στην καρδιά κι η άλλη στα μυαλά σου κι εις την αφρό της θάλασσας να βρούσι τα μαλλιά σου . 

Οντας διαβαίνει με πολλούς κάνει πως δεν την βλέπει κι όντας διαβαίνει αμοναχός , γλυκό φιλί τσ’ αρπάζει .

Ποιος εις τον κόσμο εφάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει ; ποιος δεν την εδοκίμασε και ποιος δεν την ξετρέχει ;

Το ξέρω είναι δύσκολο φως μου να σ’ αποκτήσω μα εύκολο να σ’ αγαπώ όσον καιρό κι αν ζήσω .

Από πηγή πάλιν πηγή κι από πηγή πηγάδι κι από παλιά φιλήματα πάλιν καινούργια αγάπη .

Ούλοι τον ήλιο βλέπουνε που πάει να βασιλέψει κι η κόρη που ‘χε τον καημό το πέλαγο αγνατεύει .

Και πως μπορώ να σ’ αρνηθώ , κι α θέλω δε μ’ αφήνει τούτη η καρδιά που τσ’ ήναψες τσ’ αγάπης το καμίνι.

Γιαντα μου λες δε μ΄αγαπας γιαντα δε με θυμάσαι και τη φτωχή μου τη καρδιά λίγο δε τη λυπάσαι .

Εψές επερνοδιάβαινα κόρη εκ τη γειτονιά σου κι η γειτονιά σου μ’ ήνιωσε και συ , κόρη , ετοιμάσου .

Γιατί όποιος ξέρει μα μιλεί με γνώση και με χάρη κάμνει μια λυπηρή καρδιά παρηγοριά να πάρει.

Οποιο πουλί ψηλοπετά κείνο φωθιά το βρίσκει , και καίγουντ’ οι φτερούγες του και πέφτει και βαρίσκει .