Μαντινάδες

Στην αγκαλιά σου γνώρισα, ήντα θα πει αγάπη, μα είδα και στα μάτια μου, το πιο μεγάλο δάκρυ.

Αν δεις ποτέ στον ύπνο σου, λουλούδια σκορπισμένα, είναι αγάπης όνειρα, που είναι πια χαμένα.

Αν δεις ποτέ στον ύπνο σου, λουλούδια ανθισμένα, είναι η αγάπη μιας καρδιάς, που ζει μόνο για σένα.

Τα μάτια σου αλλάζουνε, της φύσης τον κανόνα, και φέρνουνε την άνοιξη, στη μέση του χειμώνα.

Μη μου μιλάτε αφήστε με, όχι για να ξεχάσω, μα να μπορέσω με το νου, ότι αγαπώ να φτάσω.

Αρέσει μου να περπατείς κι εγώ να σε ξανοίγω, γιατ’ είναι το κορμάκι σου παντιδιερό και λίγο.

Α σε ρωτήξει η μάνα σου είντά ’κανες στ’ αλώνι, πες τση πως το κοπάνιζες για να μην ξεφιδώνει.

Πού ’σαι, πουλί μου των πουλιώ, κι απ’ ώρα ελόγιαζά το και το λιγνό σου το κορμί αποκαμάρωνά το.

Πέρασε ξαναπέρασε, σείσου και ξανασείσου, επέσανε οι λεμοναθοί απού ’χε ντο κορμί σου.

Ψηλό μελαχροινάκι μου, πού το ’βρες το μελάνι κι έβαψες τ’ αχειλάκι σου και θα με κουζουλάνει!

Είντα το θέλει η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι απού ’χει μέσ’ στο σπίτι τζη τον ήλιο, το φεγγάρι.

Ήλιε μου και φεγγάρι μου, των αμαθιώ μου λάψη, όποιος για σένα πει κακό φωθιά να τόνε κάψει.

Ο ήλιος όντε μ-πρωτοβγεί κάνει σταυρό στη μέση. Τρεις αδερφίδες είσαστε κι η μεσακή μ’ αρέσει.

Ο ήλιος όντε μ-πρωτοβγεί ντρέπεται να προβάλει γιατί τονε θαμπώνουμε τα εδικά σου κάλλη.

Βγάλε, μικρή μου, το γιασμά ν’ ακούσεις με τ’ αφθιά σου, για θα σου πω πεισματικά να κάψω την καρδιά σου.

Πείσματα και πεισματικά εμένα μη μου κάνεις, γιατ’ είμαι λεύτερο πουλί κι ογλήγορα με χάνεις.