Μαντινάδες

Αρέσει μου να περπατείς κι εγώ να σε ξανοίγω, γιατ’ είναι το κορμάκι σου παντιδιερό και λίγο.

Α σε ρωτήξει η μάνα σου είντά ’κανες στ’ αλώνι, πες τση πως το κοπάνιζες για να μην ξεφιδώνει.

Πού ’σαι, πουλί μου των πουλιώ, κι απ’ ώρα ελόγιαζά το και το λιγνό σου το κορμί αποκαμάρωνά το.

Πέρασε ξαναπέρασε, σείσου και ξανασείσου, επέσανε οι λεμοναθοί απού ’χε ντο κορμί σου.

Ψηλό μελαχροινάκι μου, πού το ’βρες το μελάνι κι έβαψες τ’ αχειλάκι σου και θα με κουζουλάνει!

Είντα το θέλει η μάνα σου τη νύχτα το λυχνάρι απού ’χει μέσ’ στο σπίτι τζη τον ήλιο, το φεγγάρι.

Ήλιε μου και φεγγάρι μου, των αμαθιώ μου λάψη, όποιος για σένα πει κακό φωθιά να τόνε κάψει.

Ο ήλιος όντε μ-πρωτοβγεί κάνει σταυρό στη μέση. Τρεις αδερφίδες είσαστε κι η μεσακή μ’ αρέσει.

Ο ήλιος όντε μ-πρωτοβγεί ντρέπεται να προβάλει γιατί τονε θαμπώνουμε τα εδικά σου κάλλη.

Βγάλε, μικρή μου, το γιασμά ν’ ακούσεις με τ’ αφθιά σου, για θα σου πω πεισματικά να κάψω την καρδιά σου.

Πρόβαλε, λέω, πρόβαλε απού το παραθύρινα δεις τον κόσμο που κεντά χωρίς φωθιά κι απύρι.

Σήμερο δεν επάτησα χώμα ’πό τη χαρά μουγιατ’ είδανε τα μάθια μου τα πεθυμά η καρδιά μου.

Τα κάλλη σου ’παινούσανε κι ήρθα να σε γνωρίσωκαι δε μου δίδει ο νους μου μπλιο να φύγω να σ’ αφήσω.

Αστροφεγγιά στον ουρανό, όμως εσύ κοιμάσαικαι τη φωθιά που μ’ άναψες κοντό τη συλλογάσαι;

Ξύπνησε, ρούσα και ξαθιά κι αθέ του μαλαμάτου,πού ’χω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου.

Ξύπνα κι εβγήκεν η πηλιά,ξύπνα και ξημερώνει,ξύπνα κι εφάγασί με μπλιο τα βάσανα κι οι πόνοι!