Μαντινάδες

Γίνε στον κάμπο λεμονιά Και εγώ στα όρη χιόνι Να λιώνω να ποτίζουνται Οι δροσεροί σου κλώνοι.

Κι ο κοτσιφός που είναι πουλί Και κείνος έχει πίκρα γι’ αυτό του τα’ δωσε ο Θεός τα μαύρα και φορείτα.

Έχω παράξενη καρδιά Και πάντα τη μαλώνω Γιατί γελά χωρίς χαρά Και κλαίει δίχως πόνο.

Στον Ομαλό ανέβηκα κορφές του Ψηλορείτη να ‘δω δυο μάτια γαλανά σαν τη μεγάλη Κρήτη.

Ανάθεμα σε μοίρα μου μοίρα μου ανάθεμα σε εις στο καλό ευρίσκεσαι και στο κακό γιάντα ‘σε.

Τέσσερα φύλλα έχει η καρδιά και τα έκανες κομμάτια από τις κόφτες σου τις ματιές απ τα καφέ σου μάτια

Εγέμωσ΄ η καρδούλα μου τσούδια και μελητάκους και μου την εκουφήσανε κι είναι γεμάτη λάκκους.

Παρακαλώ σε λυρατζή Δώσε το δοξάρι κι έπιασε πάλι στο χορό ένα καλό ζευγάρι.

Εμένα μου το είπανε άνθρωποι μερακλήδες πως την καλύτερη ζωή περνούνε οι μπεκρήδες

Το Μάη εγεννήθηκα και μάγια δε φοβούμαι μόνο αν μου τα κάνουνε στην κλίνη απού κοιμούμαι.

Ήθελα να μουνα κριός και εσύ μια προβατίνα στου Ψηλορείτη τη κορφή να τα περνάμε φίνα.

Στάλα τη στάλα το νερό γυρίζει κι αγαπά το το μάρμαρο τρυπά το ό,τι μισεί κανείς .

Για την παρέα του τηνέ την πολυπαινεμένη θα την ανοίξω την καρδιά αν είν’ και κλειδωμένη.

Δέκα καβροί χαλούσι μου δεσές και καταπότες και να τσι κάμω θέλ’ οφτούς μα δε γατέχω πότες .

Φοράδ’ ατζούμπαλη λαλιώ κι ό,τι ώρα ξεκινήσω παίζει την αναμουταλέ και με γιαγέρνει οπίσω.

Στου Ψηλορείτη τη κορφή σαράντα πολυβόλα και όταν μου πεις πως με αγαπάς πυροβολούνε όλα .