Παράδοση

Και το μικρότερο δεντρό, έχει τον ασκιανό του.

Σε ξένο χωράφι, δρεπάνι μη βάζεις.

Αν δε βρέξεις κώλο, ψάρια δεν τρως.

Οπού ‘ναι απόξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει.

Το δένδρο που’ χει τον καρπό, όλο πετροβολιέται.

Από τη λεχώνα κι απ’ τη μαμή, εχάθει το παιδί.

Αν δεις ποτέ στον ύπνο σου, λουλούδια ανθισμένα, είναι η αγάπη μιας καρδιάς, που ζει μόνο για σένα.

Τα μάτια σου αλλάζουνε, της φύσης τον κανόνα, και φέρνουνε την άνοιξη, στη μέση του χειμώνα.

Μη μου μιλάτε αφήστε με, όχι για να ξεχάσω, μα να μπορέσω με το νου, ότι αγαπώ να φτάσω.

Το δύσκολο στον χωρισμό, δεν είναι να χωρίσεις, μα να μπορείς με τον καημό, του χωρισμού να ζήσεις.

Δεν θέλω παρά μια φορά, να’ ρχεσαι την ημέρα, να σε θωρώ να με θωρείς, να λέμε καλημέρα.

Τα μάτια είναι να κοιτούν, μα έχουν κι’ άλλη χρήση, μιλούν εκεί που δεν μπορεί, το στόμα να μιλήσει.

Χιόνι και γάργαρο νερό, που ‘ρχεται από τα όρη, στην κάψα του καλοκαιριού, ειν’ το φιλί σου κόρη.

Λέξη βαριά το σ’ αγαπώ και όποιος την πει να ξέρει, πως θα’ νε αιτία και αφορμή, για πάντα να υποφέρει.

Είσαι και τέλος και αρχή κι Ανατολή και Δύση. Είσαι και δρόμος και γκρεμός και πρόβλημα και λύση.

Όσο χτυπά η καρδιά λαγού, όταν τον κυνηγούνε, ετσά χτυπούνε οι καρδιές, εκείνων που αγαπούνε.