Παράδοση

Ήρθες ωσάν την άνοιξη, μέσα στη χειμωνιά μου κι ανατολή μου έκανες, το ηλιοβασίλεμα μου.

Δεν εξανάδα εγώ ποτές, ποιο όμορφες βλεφαρίδες, οντό με πρωτοξάνοιξες, μου σκίρτησες ελπίδες.

Nα ‘μουν ανθόςστον κήπο σου και να κοπώ από σ’ ένα, για να με βρει και ο θάνατος, σε χέρια αγαπημένα.

Εγώ για την αγάπη σου, κάνω και χαρακίρι, γι΄ αυτό και συ κοπέλα μου, μην μου χαλάς χατίρι.

Τον ήλιο εποστράβωσε, των αματιών σου η λάμψη, σκέψου να πέσει σ’ άνθρωπο, πόσο θα τον εκάψει.

Όταν με αίμα της καρδιάς, αγάπη ζωγραφίσεις, είναι στον κόσμο αδύνατον, να την ξελησμονήσεις.

Αν αισθανθείς ένα άγγιγμα, που αληθινό σου μοιάζει, μη φοβηθείς η σκέψη μου, είναι που σ’ αγκαλιάζει.

Ήθελα μόνο μια φορά, ως πριν να σ’ ανταμώσω, αίμα στις φλέβες πως κυλά, μ’ ένα άγγιγμα να νιώσω.

Πάρε τη λέξη σ ‘αγαπώ κι’ ας μείνω με τον πόθο, φτάνει που ξέρω πως κρατάς, ότι για σένα νιώθω.

Στην αγκαλιά σου γνώρισα, ήντα θα πει αγάπη, μα είδα και στα μάτια μου, το πιο μεγάλο δάκρυ.

Αν δεις ποτέ στον ύπνο σου, λουλούδια σκορπισμένα, είναι αγάπης όνειρα, που είναι πια χαμένα.

Το ήσυχο νερό τρυπάει την πέτρα.

Ήλιος και βροχή, παντρεύονται οι φτωχοί.

Εκατό χρονών η αλεπού, εκατόν δέκα το αλεπουδάκι.

Βρέχει ο Θεός και φταίνε οι μήνες.

Το μάτι του αφέντη τρέφει το άλογο.