Παράδοση

Η κακομοίρα η μάνα μουπάντα παράγγελνε μουτση μαυρομάτας το στενόμην το περνάς -ι-γιε μου

Μια πέρδικα συχνοτσιμπάτσι βιόλες του μπαξέ μουστο πάτημα την έβλεπακαι έπαιξε κι έφυγε μου

Όποτα θέλω πέρδικα μπορώ να σε σκοτώσωμόνο σ’ αφήνω και πετάςίσως και σε μερώσω

Σύννεφα φέρετε βροχήκι αστροπελέκια νύχτακαι τα δικά μου δάκρυα μέσα στην μπόρα πνίχτα

Ανάθεμα τη μάνα σου και με την εδική μουπου κάμανε τη συντεκνιά κι είσαι συναδερφή μου

Σ’ αγάπησα μα ο,τι ‘παθα καλά καλά μου βγαίνεικατέχω το πως η πληγή τσ’ αγάπης πως δεν γιαίνει

Καλιά να σκοτωθεί κανείς να πάρει μια τρομάραπαρά να πάρει άσκημηνα ‘χει η καρδιά του λαύρα

Απόψε μουσαφίρης σουκι ο,τι κι αν θες με κάνεμπεϊζαντές θα μου φανείαν θέσω ‘γω και χάμε

Οψές στ’ αγιάζι πότιζες τις βιόλες του σοχόρουήσουνα και κουκουβιστήθαρρείς πως δεν σε θώρου

Λεμονιά όντε θα δεις ντελικανή χαρά την έχεις κόρησαν το κοπέλι απού θα βρειτην πουλιτσά στα όρη

Σόι πάει το βασίλειο.

Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα

Στη βράση κολλάει το σίδηρο

«Μαραγκοί και Βασιλιάδες , δίπλα στους κρεβατάδες ». Οι πιο φημισμένοι επιπλοποιοί της βυζαντινής εποχής ήταν οι αδερφοί κρεβατάδες , από τη Σκύρο . Μάλιστα , είχαν τιμηθεί με τον τίτλο του Παρακοιμώμενου , που τους έδωσε ο αυτοκράτορας Μανουήλ …

Στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι.

Οι Βυζαντινοί πολλούς εγκληματίες τους τιμωρούσαν κρεμώντας τους στις ακτές της θάλασσας αφού τους άλειβαν με πίσσα , τους έβαζαν φωτιά στα πόδια και τους άφηναν να καίγονται σαν λαμπάδες . Φαίνεται , μάλιστα , πως οι δολοφόνοι ήταν πολλοί …