Ανοιχτές συγκεντρώσεις κομμάτων. «Ανοιχτή» μομφή….

Ήλπισα –και είμαι σίγουρος ότι το έκαναν και πολλοί άλλοι- πως τουλάχιστον στη δεύτερη αυτή προεκλογική περίοδο, οι αρχηγοί των κομμάτων –μεγάλων και μικρών- θα βάλουν μυαλό και θα προβούν έστω σε κινήσεις συμβολικής σημασίας, προκειμένου να δώσουν το στίγμα ότι, μέσα στη δίνη των απολύτως επαχθών για όλους συγκυριών, προτίθενται να αλλάξουν: και οι ίδιοι, αλλά και τα πράγματα. 

Ένα από τα χαρακτηριστικά των παλαιοκομματικών προεκλογικών εκστρατειών του ημαρτημένου παρελθόντος αποτελούσαν πάντα οι οργιώδεις κομματικές φιέστες: οι “στημένες”’ ομιλίες σε σε ανοιχτούς χώρους. Που μπορεί σαν παιδιά να μας συνάρπαζαν, αλλά κάποτε αντιληφθήκαμε ότι αποτελούσαν ένα από τα μέσα εκβιασμού των ψηφοφόρων, αλλά και μια από τις συνθήκες ευτελισμού της πολιτικής.

Δεδομένου ότι υπάρχει σαφέστατα αηδής πόλωση στην πολιτική σκηνή, με ατεκμηρίωτες εξαγγελίες και υποσχέσεις από η μια μεριά, και με φοβικά παλαιοκομματικά σύνδρομα από την άλλη, αλλά και επειδή η μάχη κρίνεται αμφίρροπη, επιστρατεύεται, μεταξύ άλλων, η συγκεκριμένη κλασική πολιτικάντικη πρακτική: οι ανοιχτές συγκεντρώσεις.

Που αφενός μπορούν να συσπειρώσουν, αλλά και αφετέρου να μεταδώσουν -έντεχνα ή μη- το μήνυμα της συσπείρωσης της κομματικής τους βάσης στις πλατιές μάζες, αδιόρθωτοι, για μια ακόμη φορά, επιδεικνύουν τα “στημένα’’ ακροατήρια, που σε μεγάλο μέρος τους απαρτίζονται από α-μετα-νόητους κομματικούς. Με παλαιολιθικά συνθήματα, παρωχημένες επιχειρηματολογίες των αρχηγών τους, με εκβιαστικά διλήμματα και ασφαλώς με διαρκές “χάιδεμα’’ του ελληνικού λαού. Και τέλος, με πληθώρα αντιφατικών μεταξύ τους δεσμεύσεων, στα πλαίσια ενός αθεράπευτου λαικισμού.

Ενδεχομένως η απόφασή τους να προβούν σε ανοιχτές συγκεντρώσεις, έστω και μικρότερης κλιμακας, θα θεωρηθεί από αρκετούς ότι, εντάξει, αποτελεί σημείο επιφανειακό, και όχι ουσίας.

 Οχι, κύριοι. Η λεπτομέρεια είναι που δείχνει την κατεύθυνση. Κανείς δεν αλλάζει. Ο μόνος στόχος τους είναι η εξασφάλιση θέσων και αξιωμάτων. Και στην κατεύθυνση αυτή παρακάμπτονται όλα. Ούτε πολιτικός πολιτισμός, ούτε μετριοπάθεια, ούτε συγκράτηση. Ματαιοδοξία, και επίδειξη κομματικής δύναμης, εις άγραν ψήφων.

Εντάξει, ο λαός πάντα θα πρέπει να είναι ελεύθερος να εκφράζει τη βούλησή του και να εκδηλώνεται παντοιοτρόπως, αλλά είπαμε: ας άλλαζε και κάτι. Ας υπήρχε η στοιχειώδης εσωστρέφεια και το μέτρο σε μια εποχή όπου τα κόμματα το έχουν προ πολλού ξεπεράσει.