Είπαν – Εγραψαν

“Η καλόν εκ μακάρων μυστήριον, ου μόνον είναι τον θάνατον θνητοίς ου κακόν, αλλ’ αγαθόν”. (Ωραία πραγματικά απόκρυφη διδασκαλία μας δόθηκε απ’ τους θεούς, ότι δηλαδή ο θάνατος, όχι μόνο δεν είναι κακό (επιζήμιο) για τους ανθρώπους, αλλ’ αντίθετα είναι …

“Έξω του κόσμου το αποθανόν ου πίπτει.” (Τα εις Εαυτόν Η,ιη) (Ο, τι πεθαίνει δε χάνεται, αλλά μένει μέσα στη φύση.)

“Ουδέν έφη τον θάνατον διαφέρειν του ζην”. (Διογ.Λαερτ.Βιοι Φιλοσ.Ι,35) (Τίποτα δε διαφέρει ο θάνατος απ’ τη ζωή.)

“Θάνατος τότ’ έσσεται οπότε κεν δη Μοίραι επικλώσωσι”. (Ανθολ.Στοβαίου ΝΑ,19) (Ο θάνατος τότε θα έλθει, όποτε οι Μοίρες ορίσουν.)

“Έξεστι γαρ την Αναξαγόρου διάθεσιν, αφ’ ης επί τη τελευτή του παιδός ανεφώνησεν, “`Ηδειν θνητόν γεννήσας”. (Ηθικά,474D) (Πρέπει ν’ ακολουθήσουμε την άποψη του Αναξαγόρα, εξ’ αιτίας της οποίας αναφώνησε, όταν πέθανε το παιδί του: “`Ηξερα ότι γέννησα θνητό”.)

“Ύπνο και θανάτω διδυμάοσιν”. (Ιλιάς,Π,672) (Ο ύπνος και ο θάνατος είναι δίδυμα αδέλφια.)

“Κοινωνία γαρ ψυχή και σώματι διαλύσεως ουκ έστιν η κρείττον”. (Νόμοι,828D) (Η ένωση της ψυχής με το σώμα δεν είναι με κανένα τρόπο ανώτερη απ’ το χωρισμό τους. Όπως είναι η γέννηση, έτσι είναι και ο θάνατος.)

“Όστις δε θνητών θάνατον ορρωδεί λίαν, μωρός πέφυκε· τη τύχη μέλει τάδε· όταν δ’ ο καιρός του θανείν ελθών τύχη, ουδ’ αν προς αυλάς Ζηνός εκφύγει μολών”. (Ανθολ.Στοβ.ΡΙΗ,12) (Όποιος απ’ τους ανθρώπους φοβάται πολύ το θάνατο, γεννήθηκε μωρός. Η έννοια …

Τώρα ζούμε στην εποχή της τηλεόρασης. Σημερινοί βασανιστές δεν είναι πια ο Θεοφιλογιαννάκος ή ο Χατζηζήσης της χούντας. Σήμερα είναι ο Τράγκας και ο Τριανταφυλλόπουλος.

Η θεαματικότητα δεν μπορεί να είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Διαπράττουν λαθροχειρία όσοι ταυτίζουν τη θεαματικότητα με τη δημοκρατία.

Ναι, πέθανα! Το είπε και η τηλεόραση.

Θα υπάρξει κάποια στιγμή μια εξέγερση των καταναλωτών της πληροφόρησης ενάντια σε αυτούς που την κατέχουν και τη χειραγωγούν.

Η τηλεόραση καταστρέφει τη γλώσσα της αλήθειας και της εμπειρίας. Ο κόσμος είναι παγιδευμένος, δεν ξέρει που να κρυφτεί. Κάποτε κρυψώνα ήταν το σπίτι μας, τώρα η τηλεόραση μπήκε στο σπίτι μας και μας κυνηγάει.

Ο δημοσιογράφος δεν είναι ούτε εφοριακός, ούτε εισαγγελέας. Πρέπει να φοράει τα δικά του παπούτσια.

Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, συκοφαντείτε. Κάτι από αυτά θα πιάσει.

Η μοντέρνα δημοσιογραφία δικαιολογεί την ύπαρξη της, με τη μεγάλη δαρβινική αρχή της επιβίωσης του χυδαιότερου.