Σκόπελος – Το έθιμο της φεργάδας ή τράντας

Την Κυριακή των Απόκρεω το γλέντι έφτανε στο κατακόρυφο. Το απόγευμα γινόταν το έθιμο της φεργάδας ή τράντας, που τα τελευταία χρόνια ξαναζωντανεύει στη Σκόπελο. Η φεργάδα ήταν ένα καράβι μεγάλων διαστάσεων κατασκευασμένο από ξύλα και καλάμια. Είχε κατάρτια, αμπάρι, φουγάρο και μηχανή μέσα στην οποία έκαιγαν σε τενεκέ καβαλλίνες, που έβγα­ ζαν μια δυνατή άσχημη μυρωδιά. Μέσα στην τράντα βρισκόταν το πλήρωμα, οι τρανταραίοι, από τον καπετάνιο μέχρι τον τελευταίο μούτσο. Όλοι ήταν μουτζουρωμένοι και είχαν ένα σταυρό από λουλάκι στο μέτωπο και στα μάγουλα.
Την τράντα την περνούσαν απ’ όλα τα μέρη της πόλης κι όπου υπήρχε ανοιχτό μέρος σταματούσαν και χόρευαν κάνοντας χοντρά αστεία και πειράγματα . Τα άσεμνα τραγούδια ήταν απαραίτητα. Συνήθως ο καπετάνιος της τράντας ήταν ο πιο χωρατατζής. Έδινε διαταγές στο πλήρωμα κι αυτό τις εκτελούσε. Ο κόσμος τους κερνούσε πίττες και κρασί. Όλοι οι τραντα- ραίοι είχαν τα παρατσούκλια τους.
Μερικές φορές η φεργάδα σταματούσε και οι τρανταραίοι έριχναν τα δίχτυα για να ψαρέψουν. Συνήθως στα δίχτυα πιανόταν ένας γερός, που τον έλεγαν Θόδωρα. Ο κόσμος φώναζε με τη χαρακτηριστική κραυγή “ουρα-ουρα”.
Το έθιμο της τράντας φαίνεται ότι έχει πολύ παλιά προέλευση. Λένε ότι οι τρανταραίοι με τα μουτζουρωμένα πρόσωπα απεικονίζουν τους αραπάδες πειρατές του Μεσαίωνα. Υπάρχει όμως και η άποψη, που πιθανότατα είναι πιο σωστή, ότι δηλαδή το μουτζούρωμα του προσώπου είχε απλώς σκοπό να κρύβει τα πρόσωπα αυτών που λάμβαναν μέρος. Παλαιότερα άνθρωποι σοβαροί και με κύρος στο νησί συμμετείχαν στην τράντα και δεν ήθελαν να αναγνωρίζονται. Συνηθίζουν στο τέλος να καίνε την τράντα και να την πετάνε στη θάλασσα