Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Ο μπάρμπας μου ο Θοδωρής δεκαεφτά βρακιά φορεί . Κόβω τα γενάκια του , πέφτουν τα βρακάκια του .

Γούρνα μου πελεκητή μαρμαρένια και χυτή που ‘χεις μέσα μαύρα ψάρια και ολόγλυκο κρασί .

Ψηλός ψηλός καλόγερος , κουδούνια φορτωμένος .

Μπάλωμα στο μπάλωμα και βελονιά δεν έχει .

Ψηλή ψηλή καλογριά στα κεραμίδια βγαίνει .

Κορόνα φορεί , βασιλιάς δεν είναι την ώρα λέει , ρολόι δεν είναι .

Άσπρο είναι σαν τυρί , μα τυρί δεν είναι , στα λιβαδάκια περπατεί , μα αρνί δεν είναι .

Χιλιοκάταρτο καράβι στα βαθιά βαθιά αρμενίζει .

Του παππούλη τα γένια φτάσαν ως τη γη .

Όλη μέρα πάτα κιούτα και τη νύχτα χάσκα χάσκα .

Σαν άλογο τρέχει , πόδια δεν έχει .

Χιλιόκομπο , χιλιόδετο , χίλια να πεις δε θα το βρεις .

Πέντε πέντε κουβαλούνε τα σφυριά σφυροκοπούνε και η κερά τα παρασέρνει και τα ρίχνει στον κάραβο .

Μικροκαμωμένη κοπελιά μεγάλες πίτες κάνει .

Ποιος είναι αυτός που από μόνος του δικάζει και τιμωρεί, όταν του παίρνουν κάτι και κανείς δεν διαμαρτύρεται;

Ανεβαίνει κατεβαίνει και χωρίς να τρώει παχαίνει, μοναχά στριφογυρίζει κι η κοιλίτσα της γεμίζει .