Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Τι είναι αυτό που όσο μικραίνει γίνεται ψάρι;

Στο τραπέζι επάνω μπαίνω κόβομαι , μοιράζομαι κι όμως δεν τρώγομαι .

Τι είναι το μουλάρι κόκκινο, ο καβαλάρης μαύρο?

Στη κουζίνα θα με βρεις , μέσα στους κήπους είμαι ξακουστό , πολλές φορές όμως για μένα κλαις , δίχως να το θες .

Έχω ένα μοναστηράκι γεμάτο ασπροφόρους .

Κέρατα έχω , βόδι δεν είμαι . Σαμάρι φορώ , μα ούτε γάιδαρος είμαι . Όταν περπατώ γράφω , δίχως γνώσεις καθόλου να ‘χω .

Πέντε-δέκα στρατιωτάκια, όλα με τα κασκετάκια .

Τα δόντια του μας δείχνει από όλες τις πλευρές άκακο όμως είναι να μας βλάψει δεν μπορεί .

Ποιος ενώ τα ακούει όλα, ποτέ του δεν μιλάει ..

Στρογγυλό μηδενικό , καθαρά ελληνικό , θεραπεύει φίνα , τη μικρή μας πείνα .

Ποιο γράμμα αν το πατήσουμε γίνεται κάτι που τρώμε

Ποια πόλη είναι καλός νοικάρης;

Δίχως πόδια κι όμως τρέχει, δίχως χέρια και παλεύει . Όπου ύψωμα εκεί τρέχει, για να ανεβεί .

Με το κυνήγι αν και ζω, στους λόγγους δεν πηγαίνω, ψαράς δεν είμαι, μα παντού τα δίχτυα μου σταίνω .

Βέλη ρίχνει, δεν τρυπάνε όπου πέσουν πάνω σπάνε .

Μια μάνα με την κόρη της κι άλλη με την κορούλα της, βάλαν ψήσαν έξι αυγά κι έφαγε δυο η καθεμιά . Πόσες ήταν οι γυναίκες;