Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Το κρατάμε ίσως χρόνια μέσα μας, μόλις το λέμε όμως παύει να υπάρχει.

Αυτή είναι κοινή, στον ποντικό μα και στη νύφη.

Σ’ αντίθεση με άλλα, αυτό το δίνουμε μόνο όταν δεν έχουμε άλλο.

Μάτια έχει δύο, όταν όμως θέλει να δει καλά, το ένα κρατά κλειστό.

Είναι ο μόνος, που όταν τον δίνουμε τον κρατάμε.

Τα βρίσκουμε στις βίδες, μα τρώγονται κιόλας.

Πάντα ξεκινάει με το κεφάλι ψηλά. Όταν όμως φτάσει στον προορισμό του, πρέπει οπωσδήποτε να το χαμηλώσει.

Οι Αρχαίοι τα έχτιζαν αλλά εμείς την κυνηγάμε.

Χέρια δεν έχει, πόδια δεν έχει κι όμως μπορεί να ανοίξει την πόρτα.

Είναι μια Ευρωπαϊκή πόλη, δίχως συντροφιά.

Του ανοίγουμε την πόρτα, κι όμως εκείνο ποτέ δεν φεύγει.

Δεν είναι δυστυχισμένοι, όμως προσπαθούν συνεχώς να βάλλουν … τέρμα στη ζωή τους.

Κι όμως αυτή την πετάμε για να πιάσουμε κάτι.

Όσο το τραβάς μικραίνει.

Βρόμικος είναι όταν είναι άσπρος. Καθαρός όταν είναι μαύρος.

Το βλέπουμε, όταν όμως πάμε κοντά του τότε δεν μπορούμε εμείς να δούμε.