Αινίγματα – Σπαζοκεφαλιές

Βρόμικος είναι όταν είναι άσπρος. Καθαρός όταν είναι μαύρος.

Το βλέπουμε, όταν όμως πάμε κοντά του τότε δεν μπορούμε εμείς να δούμε.

Πέθαναν χωρίς ποτέ να γεννηθούν.

Όταν του γελάς, σου γελάει, όταν του μιλάς δε σου μιλάει.

Τα νιάτα μου είναι πράσινα, μαύρα τα γηρατειά μου, τροφή είναι τα δάκρυά μου.

Σαν τη θάλασσα αυτό απλώνεται. Φύλλα και καρποί του όλα τρώγονται.

Γύρω – γύρω έχει φτερά, δεν πετάει όμως.

Στην τρύπα μου μέσα μπαίνω, μα πάλι έξω μένω.

Αυτός βρίσκεται κοινός ανάμεσα σε έναν απόγονο ευγενών και σε ένα βιβλίο

Όταν τη χρειαζόμαστε , εμείς την πετάμε και όταν δεν τη θέλουμε τότε τη μαζεύουμε.

Δίνω γεύση στο φαΐ σου , βιταμίνες στο κορμί σου , στο νερό όμως δεν μένω..

Η μητέρα μου είναι κόκκινη, εγώ είμαι αράπης, δίχως φτερά να έχω , εγώ πετώ, τα σύννεφα πάω να βρω.

Τα πόδια της είναι τέσσερα , ζώο όμως δεν είναι .Επάνω της κάθεσαι αναπαυτικά , ποια είμαι;

Τα δόντια του μας δείχνει από όλες τις πλευρές , άκακο όμως είναι , να μας βλάψει δεν μπορεί.

Όταν τη ζητάμε δεν μπορούμε να τη δώσουμε και όταν τη δίνουμε δεν μπορούμε να τη ζητήσουμε.

Τι είναι αυτό , που όταν το βάζουμε στο στόμα μας είναι γλυκό και σκληρό και όταν το βγάζουμε είναι μαλακό και άχαρο;