Οι σκλάβοι τω Μπαρμαρέσω

Hλιε που βγαίνεις το ταχύ, σ’ούλον τον κόσμο δούδεις,
σ’ούλον τον κόσμο ανάτειλε, σ’ούλην την οικουμένη,
στω Μπαρμπαρέσω τις αυλές, ήλιε, μην ανατείλεις.
Κι αν ανατείλεις, ήλιε μου, να γοργοβασιλέψεις,
γιατί έχουν σκλάβους έμορφους, πολλά παραπονιάρους,
και θα’γραθού οι γιαχτίδες σου ‘που τω σκλάβω τα δάκρυα.
Τα παλικάρια του Μοριά κι οι έμορφες της Πάτρας,
ποτές δεν καταδέχονταν πεζοί να περπατήσουν,
και τώρα πως κατάντησαν σκλάβοι στους Αρβανίτες!
Κλαίγουν οι μαύροι τη σκλαβιά, όπου είναι σκλαβωμένοι,
κλαίγουν και τον ξεχωρισμό, το πώς θα ξεχωρίσουν.
Ο ζωντανός ο χωρισμός παρηγοριά δεν έχει.
Αφήνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα,
χωρίζει κι έν’αντρόγυνο, μια μέρα ανταμωμένο.