Θούριος

1. Ως πότε παλικάρια να ζούμεν στα στενά,
μονάχοι σαν λιοντάρια, σταις ράχες στα βουνά;
Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,
Να φευγωμ’ απ’ τον Κόσμον, για την πικρή σκλαβιά,
να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς;

2. Καλλιό ‘ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή!…

3. “Ω Βασιλεύ του Κόσμου, ορκίζομαι σε Σέ,
στην γνώμην των Τυράννων να μην έλθω ποτέ!
Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ
εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ.
Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,
για να τους αφανίσω, θε να ‘ναι σταθερός.
Πιστός εις την Πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,
αχώριστος για να ‘μαι υπό τον στρατηγόν.
Κι αν παραβώ τον όρκον, ν’ αστράψ’ ο Ουρανός
και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός!”