Είναι ξεφτέρι

Και στα Βυζαντινά χρόνια χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι των πουλιών και των μικρών ζώων διάφορα αρπακτικά όρνια, που εξημερωμένα και γυμνασμένα κατάλληλα τα έριχναν πάνω στο θήραμα. Χρησιμοποιούσαν αετούς, γεράκια και ένα είδος αρπαχτικών πουλιών, που πετούσαν πραγματικά σαν αστραπές και τα έλεγαν οξυπτέρια.
Οι γυμναστές όλων αυτών των πουλιών έκαναν αυτή τη δουλειά, αφού συμβουλευόντουσαν και τα ειδικά βιβλία της εποχής που τα έλεγαν «Ιερακοσόφια» ή «Ορνεοσόφια». Το αφεντικό τους τα κρατούσε στον καρπό του αριστερού χεριού του και μ’ ένα κούνημα που έκανε με το δεξί τα έστελνε στον προορισμό τους.
Τα «οξυπτέρια» όμως αυτά απόκτησαν και το όνομα της παραφθοράς και κατέληξαν να τα λένε ξυπτέρια-ξεφτέρια. Αλλά «ξεφτέρι» λέμε σήμερα κάθε άνθρωπο που είναι δραστήριος και έξυπνος. Ή και με την αντίθετη σημασία: «ξεφτέρι είναι ο αφιλότιμος» (ηλίθιος).