Με το νι και με το σίγμα

Παλαιότερα, όταν τα παιδιά μάθαιναν υποκοριστικά, ο δάσκαλος τους έλεγε ότι η αρχική τους κατάληξη ήταν σε -ιο και ότι στα μεσαιωνικά χρόνια ήταν σε –ιον και –ιν, για να καταλήξει στο τέλος το απλό –ι . Π.χ. παιδίον, παιδίν, παιδί.
Επίσης, ότι ο τύπος των θηλυκών τριτόκλιτων ήταν σε –ις και κατέληξε να φύγει το τελικό –ς. Π.χ. πόλις, πόλι. Όταν στους τελευταίους αιώνες άρχισαν να γράφουν το χέρι, το πόδι, χωρίς το –ν και η πίστι, η πόλι. Χωρίς το –ς, οι τύποι που είχαν το νι και το σίγμα θεωρούνταν οι πιο σωστοί και οι κομψότεροι. Γι’ αυτό όποιος μιλούσε με το νι και με το σίγμα, μιλούσε σωστά και τέλεια. Απ’ αυτό, λοιπόν, βγήκε η φράση «του τα είπα με το νι και με το σίγμα».