Να μου τρυπήσεις τη μύτη

Στη Βυζαντινή εποχή, η ποινή του θανάτου ήταν μάλλον σπάνιο φαινόμενο. Η Σύγκλητος που δίκαζε τον κατηγορούμενο, αν το παράπτωμα του ήταν βαρύ, τον παράδινε στο λαό, να τον κάνει ότι θέλει. Πολλές φορές ο κατηγορούμενος κατόρθωνε να πείσει τους τιμωρούς του, ότι ήταν αθώος και τη γλίτωνε, πληρώνοντας ένα ορισμέον ποσό. Μετά από αυτό όμως, ήταν υποχρεωμένος να εγκαταλείψει, αμέσως την πόλη που έμενε ως τότε και να αυτοεξοριστεί. Αλλά αν η Συγκλητος δεν τον καταδίκαζε σε θάνατο, έβαζε άλλες χειρότερες τιμωρίες, όπως τη τύφλωση, το κόψιμο των χεριών ή των ποδιών και το κόψιμο της μύτης.Το Βυζάντιο ήταν πλημμυρισμένο από τυφλούς και κοψομύτηδες. Τα σκληρά αυτά έθιμα εξακολουθούσαν, δυστυχώς και μετά την άλωση. Στη Μάνη παλιότερα, ήταν συνηθισμένη απειλή ” θα σου κόψω μύτη και αφτιά”. Και επιεδή οι ρινότμητοι δε παρουσίαζαν όμορφο θέαμα, αλλά και η φωνή τους επίσης, δεν ακουγότανε καλά, για τούτο προσπαθούσαν να επισκευαστούν, αντικαθιστώντες το κομμάτι που του έλειπε με ένα αργυρό έλεσμα. Πολλές φορές, πάλι οι τιμωρούντες, αντί να του κόψουν τη μύτη, την τρυπούσαν πολλές φορές και η σημερινή παροιμιώδες έκφραση “Να μου τρυπήσεις τη μύτη”.