Μαντινάδες

Στην γειτονιά που κάθεσαι είναι οι όμορφες κοντά σου μα συ ‘σαι το χρυσό δεντρί κι άλλες τα κλαδιά σου .

Στο ρίζωμα του χαρακιού κάνει ασκιανό να κάτσω να θέσω ν’ αποκοιμηθώ τσ’ αγάπης να ξεχάσω .

Μικρή μου η φιλενάδα σου είναι πρωτύτερη σου ζηλεύει κι αγαπά τόνε η τον ντελικανή σου .

Αρισμαροβιτσόβεργα και διαμαντένια πέτρα πως να ‘θελα ανταμώσουμε το μάτι μου εξεπέτα .

Πάλι καυγά εβάλανε τα γιασεμιά κι οι κρίνοι γιατί μυρίζουνε αυτά και όμορφοι είναι εκείνοι .

Τη μάνα μου την αγαπώ γιατί πονεί για μένα Μα όχι αγάπη μου γλυκιά όσο αγαπώ εσένα .

Μα εγώ μικρή μου σ’ αγαπώ μα συ δεν το κατέχεις Να θελα να σου το πει κανείς φίλο θελα τον έχεις .

Επήρα πάλι το Μαριώ πέντε – έξι χουβαρντάδες και πάνε να γλεντήσουνε στους κάτω Μαχαλάδες .

Χωρίς να κάνω έγκλημα και δίχως να σου παίξω έκλεισες σκύλα την καρδιά και μ’ άφησες απ’ έξω .

Ως έχει μια κουτσουρολιά ξανοίγει να με κάψει ουρανέ μην το δεχτείς και γη μην το βαστάξεις .

Ανάθεμα τόνε το νιο που θα παρακαλέσει από δυο φορές προξενητή στην κοπελιά να πέψει.

Τρακόσες αγαπητικιές να κάνει ο νιος το χρόνο, και μια να κάνει η κοπελιά είναι ντροπή στο κόσμο.

Είναι γυναίκα που βαστά παλικαριού ταμπιέτι και κατά που ‘ναι ο άνθρωπος του κάνει το ραέτι.

Πολλά λογιάζω να σου πω μα σα σε δω τα χάνω από την αγάπη την πολλή άλλη κουβέντα πιάνω .

Αναγυρίζω το στενό και πάω από άλλο τόπο να μη σε βάλω αγάπη μου στις γλώσσες των ανθρώπων .

Για πες μου ποιός σου τα μπλέξε τα φρύδια σου γαϊτάνι να δώσω ‘γω τα πλεχτικά να τα ‘χομε ομάδι .