Μαντινάδες

Το μαύρο το πουκάμισο, που είναι και Armani, σαρανταδυό χιλιάρικα, το βλογημένο κάνει.

Για τον πατέρα σου φορώ, το Brauning στη μέση, και θα σε παρω θέλει εγώ, τ’αρέσει δεν τ’αρέσει.

Το παρελθόν και το παρόν με κάνει και πιστεύω πως και στο μέλλον βάσανα μεγάλα θα παλεύω .

Σαν είναι ο τράγος δυνατός δεν τονέ στένει η μάντρα ο άντρας κάνει την γενειά και όχι η γενιά τον άντρα .

Ο χρόνος είναι βότανο που τις πληγές γιατρεύει μα η πληγη μου όσο περνά τόσο χειροτερεύει .

Δε ξαναπάω μπλιό στα ωζά , δεν ξαναψήνω μπλιό καμίνι, μόνο θα πηαίνω στα Χανία για να θωρώ τα mini .

Όταν ποτέ δεν προσπαθείς ποτέ δεν θα πετύχεις και ούτε πρέπει να κρατάς παράπονα της τύχης .

Καινούριο πάλι το έβγαλεν η αγελάδα χούι, να μην την λένε αϊλέ μα να την λένε βούι.

Όλα τα μέσα οι γιατροί τα χρησιμοποιούνε άλλα δεν είναι ικανοί τον πόνο μου να δούνε .

Επέρασα από κόσκινο όσους θαρρούσα φίλους, μα τάξε πως κοσκίνισα , ανάθεμά το, ψύλλους.

Με το διαστημόπλοιο θα πάω στη σελήνη γιατί όσο έζησα στη γη δεν ένιωσα γαλήνη .

Στην κεφαλή οφείλονται τα πιο πολλά μας πάθη γιατί πληρώνει το κορμί της κεφαλής τα λάθη .

Ο άνδρας τις ημίγυμνες θέλει να τις κοιτάζει μα όμως δεν τις εκτιμά μόνο τις κάνει χάζι .

Φουρτουνιασμένη θάλασσα πως θα σε σιγανέψω να κάτσω στο ακρογιάλι σου λαυράκια να ψαρέψω .

Όσα είν’ τ’άστρα τ’ ουρανού, τόση και η καρδιά μου, τόσα και τα ξενύχτια μου, που σ’έχω μακριά μου.

Λοξές τσι ρίχνεις τσι μαθιές μα κείνες πάνε ντρέτα κι έχουν ακτίνα δράσεως έξη χιλιάδες μέτρα.