Μαντινάδες

Όσες χιλιάδες μπαλωθιές έχουν στην Κρήτη παίξει ετσά χαρές αμέτρητες η μοίρα να σας μπέψει.

Καρδιά δεν έχεις να αγαπά γιαυτό μισή σου δίνω και ας ζήσω εγώ με τ΄αλλο τζη πέρνα και συ με κείνο..

Όπου κι αν πάω κουβαλώ χώμα του Ψηλορείτη, και το σκορπώ για να γενεί, ούλος ο κόσμος Κρήτη.

Ταξίδεψε η σκέψη μου να ‘ρθει να σ’ ανταμώσει δώσε φιλί απ’ τα χείλη σου να ‘ρθει να μου το δώσει .

Κάδρο την κάνω την καρδιά να βάλεις την δικιά σου, εγώ μπορώ χωρίς καρδιά, μ’ αυτή δε ζει μακριά σου.

Φτωχά τα λόγια, μα οι ευχές που ‘χω για σε , μεγάλες κι αν είναι μπόρα η ζωή , να’ ναι χαρές οι στάλες .

Ήθελα να’ μουνε δεντρό , κι ας ήμουν και κομμένο , να μ’ έβαζες στο σπίτι σου μέρες τω Χριστουγέννω ..

Χριστούγεννα, και μόνος μου πάλι θα τα περάσω, και με πικρό χαμόγελο τσ’ ευχές μου θα μοιράσω .

Σαν το κοπέλι έγραψα τ’ Αη – Βασίλη γράμμα , να φέρει εσένα ό,τι ποθείς και ‘ γω δε θέλω πράμα .

Η λεβεντιά ‘ναι μια πληγή , που πάντα αίμα τρέχει , Θεέ μου, και πώς τηνε βαστά εκείνος που την έχει.

Θε μου μια χάρη σου ζητώ μια χάρη να μου κάνεις γράψε με τ’ άστρα ”σ’ αγαπώ” να τονε κουζουλάνεις .

Δεν αγοράζεται η χαρά μήδε πουλιέται ο πόνος γιακείνο βασανίζομαι και μένω πάντα μόνος.

Έσβησες άστρο μου νωρίς απάνω απ’ ΄λθε η νιότη και αφήκες παγωνιά στο νου και στην καρδία κρυγιώτη .

Που μεγαλύτερη αδικιά που πλια κακό για πέ μου ; απ το να θάβει ένα παιδί η μάνα ντου Χριστέ μου ;

Πες του φεγγάρι α ντονε δείς πως τον ‘γαπώ ακόμη … κιας μην εκαταδέχτηκε να πει ένα ”συγνώμη” .

Φεγγάρι μου ουρανόστρατο χαμήλωσε μια στάξη να φέγγει η αγάπη μου στο σπίτι τζη να φτάξει .