Μαντινάδες

Στ’ ς αγάπης την βαθιά πληγή, βούτηξα το φεγγάρι και ζήλεψε η ανατολή, το χρώμα πού ‘χε πάρει.

Απάνω στο λιανοχοχλιό θα χτίσω τον οντά μου, να βάλω τη γυναίκα μου και τα πεθερικά μου.

Τα Κρητικά τα χώματα όπου και να τα σκάψεις, αίμα παλληκαριών θα βρεις κόκκαλα θα ξεθάψεις.

Όσο να ζήσεις μια αυγή , κι΄ όση ζωή σου φτάνει , ρόδο π΄ ανθεί πολύ καιρό, την μυρωδιά την χάνει.

Απού κατέχει να μιλεί με σύνεση και τρόπο, κάνει να κλαίσι να γελούν, τα μάτια των ανθρώπων.

Θα πάρω υπολογιστή, μικιό μου στο μιτάτο να δίνω με το internet, το γάλα των προβάτω.

Το κρητικό το καύχημα είναι για τση λεβέντες, απού ΄χουν θάρρος στην καρδιά και καθαρές κουβέντες.

Όλη την ομορφιά της Γης η Κρήτη έχει πάρει, γι’ αυτό είναι και πιο όμορφο το κρητικό φεγγάρι!

Η Λεβεντιά ‘ναι ‘νας καρπός που σπάνια φυτρώνει, γιατί χρειάζεται νερό να τονε δυναμώνει!

Γιάντα Θε μου δεν ίκαμες μια Κρήτη παραπάνω στη μια να είμαι όντε θα ζω στην άλλη όντε ποθάνω.

Χίλιω λογιώ οι ομορφιές σε τούτω τον πλανήτη μα όλες μαζί δεν κάνουνε ένα ψιχάλι Κρήτη!

Η Κρήτη όπου βγάζει νερό βγάζει και παλικάρια, για να ξεπλένουν σαν βαφτούν με αίμα τα κοντάρια!

Ο Κρητικός στη ξενιτιά τίποτε δεν του λείπει, έχει καημό, έχει σεβντά που λείπει από την Κρήτη!

Για κάποιαν που σε πλήγωσε μη σκύβεις το κεφάλι βάλε πυξίδα την καρδιά και βρες αγάπη άλλη .

Πάντα θλιμένη χαραυγή για μένα ξημερώνει γιατί την ώρα που ξυπνώ κάθε χαρά τελειώνει.

Ο Χάρος τα κληρονομά τα κάλλη και τα πλούτη πράμα δεν παίρνει ο άνθρωπος απ’ τη ζωή ετούτη.