Μαντινάδες

Στέκω και συλλογίζομαι με συλλογή μεγάλη πως είν’ η θάλασσα αρμυρή κ΄ ανάλατο το ψάρι.

Για κάποιαν που σε πλήγωσε μη σκύβεις το κεφάλι βάλε πυξίδα την καρδιά και βρες αγάπη άλλη .

Πάντα θλιμένη χαραυγή για μένα ξημερώνει γιατί την ώρα που ξυπνώ κάθε χαρά τελειώνει.

Ο Χάρος τα κληρονομά τα κάλλη και τα πλούτη πράμα δεν παίρνει ο άνθρωπος απ’ τη ζωή ετούτη.

Άμα πεθάνω βάλετε το κινητό στο μνήμα μα μην το βάλετε βαθιά για θα χαθεί το σήμα.

Παίρνω τη λύρα κι’ έρχομαι και με το πεντοζάλι θα λάμψει ο κόσμος γύρω μας απ’ ομορφιά και χάρη .

Όποιος τον ύπνο αγαπά και τη δροσοπεζούλα καλά να ζήσει δε μπορεί, στερεύγεται τα ούλα.

Εμένα ο νους μου σάλεψε κ’ εις τα βουνά σκορπίστει Γη μαγεμένο μ’ έχουνε γη ο θεός μ’ οργίστει.

Όποιος θωρεί τα έχει σου, θέλει να σου τα πάρει κι όποιος θωρεί τον κουζουλό βγάνει τον στο κοντάρι.

Δε με πειράζει η ζωή πως φεύγει μάνι-μάνι μόνο με καίει πιο πολύ που πάει κι ίντα κάνει.

Τα μάθια σου είναι σα τσ’ ελιές απάνω στο κλωνάρι τα φρύδια σου είναι γυριστά σα δυο μερών φεγγάρι .

Τα μάθια σου είναι σα τσ’ ελιές απάνω στο κλωνάρι τα φρύδια σου είναι γυριστά σα δυο μερών φεγγάρι .

Δε με πειράζει η ζωή πως φεύγει μάνι-μάνι μόνο με καίει πιο πολύ που πάει κι ίντα κάνει.

Όποιος θωρεί τα έχει σου, θέλει να σου τα πάρει κι όποιος θωρεί τον κουζουλό βγάνει τον στο κοντάρι.

Εμένα ο νους μου σάλεψε κ’ εις τα βουνά σκορπίστει Γη μαγεμένο μ’ έχουνε γη ο θεός μ’ οργίστει.

Η λάμψη του προσώπου σου με φως του ήλιου μοιάζει και δε κατέχω οντέ σε ιδώ ποιος που τσι δυο σας λιάζει.