Μαντινάδες

Εγώ κερά μου υποχωρώ και στο θεό σ΄ αφήνω απου το νε λένε δίκαιο να τονε δω και εκείνο .

Μπορεί να κάνω πως γελώ μπορεί και να γλεντίζω μα εγώ κατέχω ηντα καημό και πόνο κουλαντρίζω .

Φτάνω στη πόρτα τσι χαράς και με γιαγερνη οπίσω φόβος γιατί σκέφτομαι πως θα την αντικρίσω .

Δεν τη ναι θέλω τη ζωή θα πάω να βρω μιαν άλλη γιατί χαρά δε μου ‘δοκε ετούτη ούτε ψιχάλι .

Φαίνεται να περνά καλά ο άνθρωπος σα ποθάνει για δε νε γιαγηρε κανείς παράπονα να κάνει .

Θωρώ τσι πέρδικες πολλές κοπάδια και πετούνε μα η άδεια μου τελείωσε και άλλοι τσι κυνηγούνε .

Τρέμω μη βρούνε οι μέλισσες το νέκταρ των χειλιών σου γιατί θ’ ασαφήσουν τσι ανθούς να παίρνουν το δικό σου .

Μάνα μου όταν με γέννησες γιάντα δε μου δεν το είπες , ο κόσμος έχει βάσανα και τις περίσσες λύπες .

Ψηλά ‘χεις τον εγωισμό κούκλα μου και θα σφάλεις σαν δεις εκείνον π’ αγαπάς, στο πλάι κάποιας άλλης .

Σ’ ορκίζομαι πως σ’ αγαπώ, στη μάνα που με γέννα Γι’ αυτό και σε παρακαλώ μη πέζεις μετα μένα.

Χαρές από την πόρτα μου πολλές περνοόν την ώρα , μα δέν εστάθηκε ποτέ μιά να μου δώσει γνώρα.

Μην αποθάνεις μη διαβείς για δε μπορώ να κλαίω, φίλο δεν έχω μπιστικό, τον πόνο μου να λέω.

Μια πέρδικα σε ένα κλουβί >br>θωρώ και τη λυπούμε , και να τσι ‘νοίξω δεν μπορώ κι όλο στεναχωρούμε .

Μοίρα δε σε φοβούμαι μπλιό

Η σκέψη πάντα όπου σταθώ μου φέρνει την σκιά σου , και ζω μ’ αυτή σαν δε μπορώ αλλιώς να ‘ρθω κοντά σου .

Για πέ μου ήντα σου ‘κανα κι όλο με βασανίζεις , και όσα χτίζω ολημερίς τη νύχτα τα γκρεμίζεις.