Μαντινάδες

Μάνα μου όταν με γέννησες γιάντα δε μου δεν το είπες , ο κόσμος έχει βάσανα και τις περίσσες λύπες .

Ψηλά ‘χεις τον εγωισμό κούκλα μου και θα σφάλεις σαν δεις εκείνον π’ αγαπάς, στο πλάι κάποιας άλλης .

Σ’ ορκίζομαι πως σ’ αγαπώ, στη μάνα που με γέννα Γι’ αυτό και σε παρακαλώ μη πέζεις μετα μένα.

Χαρές από την πόρτα μου πολλές περνοόν την ώρα , μα δέν εστάθηκε ποτέ μιά να μου δώσει γνώρα.

Μην αποθάνεις μη διαβείς για δε μπορώ να κλαίω, φίλο δεν έχω μπιστικό, τον πόνο μου να λέω.

Μια πέρδικα σε ένα κλουβί >br>θωρώ και τη λυπούμε , και να τσι ‘νοίξω δεν μπορώ κι όλο στεναχωρούμε .

Μοίρα δε σε φοβούμαι μπλιό

Η σκέψη πάντα όπου σταθώ μου φέρνει την σκιά σου , και ζω μ’ αυτή σαν δε μπορώ αλλιώς να ‘ρθω κοντά σου .

Για πέ μου ήντα σου ‘κανα κι όλο με βασανίζεις , και όσα χτίζω ολημερίς τη νύχτα τα γκρεμίζεις.

Οσ’ αγαπώ δε σ’ αγαπά η μάνα που σε γέννα , γιατί έχει κι άλλλα ν’ αγαπά μα εγώ έχω μόνο εσένα .

Από πηγή πάλιν πηγή κι από πηγή πηγάδι κι από παλιά φιλήματα πάλιν καινούργια αγάπη .

Ούλοι τον ήλιο βλέπουνε που πάει να βασιλέψει κι η κόρη που ‘χε τον καημό το πέλαγο αγνατεύει .

Και πως μπορώ να σ’ αρνηθώ , κι α θέλω δε μ’ αφήνει τούτη η καρδιά που τσ’ ήναψες τσ’ αγάπης το καμίνι.

Γιαντα μου λες δε μ΄αγαπας γιαντα δε με θυμάσαι και τη φτωχή μου τη καρδιά λίγο δε τη λυπάσαι .

Εψές επερνοδιάβαινα κόρη εκ τη γειτονιά σου κι η γειτονιά σου μ’ ήνιωσε και συ , κόρη , ετοιμάσου .

Γιατί όποιος ξέρει μα μιλεί με γνώση και με χάρη κάμνει μια λυπηρή καρδιά παρηγοριά να πάρει.