Μαντινάδες

Στάλα τη στάλα το νερό τρουπάτο το λιθάρι κι η κόρη με τα ν’αζια της σφάζει το παλικάρι .

Με φίλησες κι αρρώστησα , φίλα με για να γιάνω και πάλι ματαφίλα με μην πέσω κι αποθάνω .

Όσο πιο δύσκολοι καιροί ακόμη και να ‘ρθούνε Στο μονοπάτι τση τιμής διαβάτη θα με βρούνε.

Η μάνα σου στον ύπνο της σ’ ονειροφαντασιά της είδε να γεννηθεί δαυλός να κάψει την καρδιά της .

Μην αγαπήσεις άνθρωπον δίχως να σ’ αγαπήσει κι αν δεν ιδείς τα μάτια του να τρέχουν σαν τη βρύση .

Το άδικο εγεννήθηκε πριχού να γεννηθούμε Κι όπου κι αν πάμε, σύντεκνε, ομπρός μας θα το βρούμε.

Των αντρειωμένων τα’ άρματα δεν πρέπει να πουλιούνται μα πρέπει να γυαλίζονται στον τοίχο να κρεμούνται . 

Η αγάπη θέλει φρόνησιν , θέλει ταπεινοσύνην θέλει λαγού περπατησιάν , αετού γρηγοροσύνην .

Αμοναχός ο άθρωπος ατός του κι απατός του Ότι του κάνει η κεφαλή δεν του το κάνει ο οχτρός του.

Μάνα δεν τηνε θέλω ‘γω τη νοικοκυροσύνη γιατ’ ήμαθα στη λεβεδιά και στη λεβεντοσύνη .

Αγαπημένο μου πουλί κι ωραίο μου γεράκι η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγώ πίνω φαρμάκι .  

Κάλεσμα κάνω στσι καιρούς και θα ‘μαι από τσι πρώτους Ν’ αντισταθώ να μη χαθεί το αίσθημα απ’ τσ’ αθρώπους.

Οσες φορές με φίλησες κι ήπιασες τα βυζά μου τόσα μαχαίρια δίστομα να μπούνε στην καρδιά σου .

Αγάπη θέλει φρόνεση , θέλει ταπεινοσύνη θέλει λαγού περπατησά , κι αητού γρηγοροσύνη .

Σε αυτή την ψεύτρα την ζωή τίποτα δεν κερδίζεις μονάχα μερικές στιγμές την ώρα που γλεντίζεις

Οντε σειστούν και λυγιστούν και πιάσουν τα δοξάρια η γης κι ο κόσμος τρέμει τσι και του γιαλού τα ψάρια .