Μαντινάδες

Ούλοι τον ήλιο βλέπουνε που πάει να βασιλέψει κι η κόρη που ‘χε τον καημό το πέλαγο αγνατεύει .

Και πως μπορώ να σ’ αρνηθώ , κι α θέλω δε μ’ αφήνει τούτη η καρδιά που τσ’ ήναψες τσ’ αγάπης το καμίνι.

Γιαντα μου λες δε μ΄αγαπας γιαντα δε με θυμάσαι και τη φτωχή μου τη καρδιά λίγο δε τη λυπάσαι .

Εψές επερνοδιάβαινα κόρη εκ τη γειτονιά σου κι η γειτονιά σου μ’ ήνιωσε και συ , κόρη , ετοιμάσου .

Γιατί όποιος ξέρει μα μιλεί με γνώση και με χάρη κάμνει μια λυπηρή καρδιά παρηγοριά να πάρει.

Οποιο πουλί ψηλοπετά κείνο φωθιά το βρίσκει , και καίγουντ’ οι φτερούγες του και πέφτει και βαρίσκει .

Γιαντα αγάπη μου γλυκιά να θες να χωριστούμε και τα πικρά μας βάσανα να μην τα μοιραστούμε .

Ολοι δοξεύουν μ’ άρματα , όλοι με τα δοξάρια και συ εκ το παραθύρι σου δοξεύεις με τα μάτια .

Κι ας τάξω ο κακορίζικος πας δε σ’ είδα ποτέ μου μα ένα κερί αφτούμενο εκράτουν κι ήσβησέ μου .

Ανθρωπος δίχως γράμματα και μόνο με τον τρόπο κάνει και κλαίνε και γελούν τα μάθια των ανθρώπων .

Γύρισε τώρα αγάπη μου ξανά στο σπιτικό μας όπως παλιά να ζήσουμε στο ονειρο το δικό μας .

Να ‘χα το σύννεφ’ άλογο και τα’ άστρι χαλινάρι το φεγγαράκι της αυγής να ‘ρχόμουν κάθε βράδυ .

Δεν είναι αηδόνι κρητικό , που παίρνει τη λαλιά του σε ψηλούς βράχους κι άγριους , οπού ‘χει τη φωλιά του .  

Οποιος με αίμα τση καρδιάς τη ζγουραφιά τελειώσει κάνει την όμορφη πολλά και δεν μπορεί να λυώσει .

Από της γης βγαίνει νερό κι όχ’ την ελιά το λάδι κι από τη μάνα την καλή βγαίνει το παλικάρι .

Φωνάζω , σκούζω δυνατά στον τάφο του γυρμένη μα δεν ακούνε τις φωνές στον τάφο οι πεθαμένοι .