Μαντινάδες

Περνά σου και με τυραννάς, μα μου περνά και μένα να βάλω άλλη στην καρδιά και να σε βγάλω σένα..

Καιρό σου κάνει και λιχνάς κι έχεις χαρά μεγάλη, μα θα γυρίσει κι ο βορές και θα τα πούμε πάλι.

Ούλο τον κόσμο ’γύρεψαπερβόλι και περβόλι να βρω μια λεμονόβιτσα με το δικό σου μπόι.

Άχι και είντα θα γενώ με τη γειτόνισσά μου! Λούγεται και χτενίζεται κι έκαψε ντην καρδιά μου.

Σαράντα να τα μοιραστούν τα έμμορφά σου κάλλη ούλες θα γίνουν όμορφες κι όμορφη θα ’σαι πάλι.

Αμοναχή σου έβγαλες πως ήθελα σε κλέψω, για ιδες χαημός το γιασεμί και πού ’θελα ζηλέψω!

Να τα χαρώ τα μάθια σου τα μαύρα τα μεγάλα, απού σταλαματίζουνε το μέλι και το γάλα.

Όντε σ’ εγέννα η μάνα σου καλλιά ’τονε να κάμει ένα κατσούλι μαλλιαρό τσι μποντικούς να πιάνει!

Να τη χαρώ τη μέση σου, είντα λιανή λιανή ’ναι και για το σφιχταγκάλιασμα είντα παντιδιερή ’ναι!

Α σε ρωτήξει η μάνα σου είντά ’κανες στο δώμα, πες τση πως το κοπάνιζες μη στάζει το χειμώνα.

Αστροφεγγιά στον ουρανό, όμως εσύ κοιμάσαικαι τη φωθιά που μ’ άναψες κοντό τη συλλογάσαι;

Ξύπνησε, ρούσα και ξαθιά κι αθέ του μαλαμάτου,πού ’χω δυο λόγια να σου πω του παραπονεμάτου.

Ξύπνα κι εβγήκεν η πηλιά,ξύπνα και ξημερώνει,ξύπνα κι εφάγασί με μπλιο τα βάσανα κι οι πόνοι!

Ξύπνησε, αστέρι τ’ ουρανού, του ήλιου θυγατέρα,κι έβγα στο παραθύρι σου να γίνει η νύχτα μέρα.

Ξύπνησε, αστέρι τ’ ουρανού, τση νύχτας φωτεράδα,κι ο νέος απού σ’ αγαπά σου κάνει την καντάδα.

Πρόβαλε, φέξη τ’ ουρανού και στόλισμα του κόσμου,το νου μου και το λογισμό απού μου πήρες δώσ’ μου.