Μαντινάδες

Είσαι μακριά και οι ευχές δεν πάνε με το χέρι γι’ αυτό στσι δίνω στην καρδιά αυτή να σου τσι φέρει.

Άχι και νά ’χα πώς σε δω να σε ρωτώ, μικρή μου,αν έρχουνται στο σπίτι σας οι γι-αναστεναμοί μου.

Τρέχει νερό στον ποταμό και γιασεμί στην άκρα,Θέ μου μεγαλοδύναμε, κι ως σ’ αγαπώ μ’ αγάπα.

Ζευγαρωτές να τσι δεχτώ στο μπέτη μου τσι μπάλεςδεν παραιτώ α δεν κοιμηθώ στσι δροσερές σου αγκάλες.

Άχι κρυγιότη, πώς εργώ, νά ’χα πώς σ’ ανταμώσωνα μπω εις την αγκάλη σου να μην ξετουρτουρώσω.

Έκλαιγα μα δεν κλαίω μπλιο γιατί θα βερεμιάσω,να κάμω χάλι άσκημο, μικρή μου, να σε χάσω.

Τ’ άστρο τσ’ αυγής το λαμπερό δεν τό ’δα να προβάλει,όθε ντη μ-πέρα γειτονιά μου το ’κρατήξαν πάλι.

Έπαψα και δεν κάνω μπλιο στη γειτονιά σου βόλτεςγιατί ’μαθα πως έκλεισες παράθυρα και πόρτες.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ στα όρη που γυρίζωμε τον ασπαλαθόκαρπο τα μάθια μου σκουπίζω.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ την ώρα που θερίζωμε ράπες κι αποκόντυλα τα μάθια μου σκουπίζω.

Χίλιες φορές να γεννηθείς και χίλιες ν’ αποθάνεις,σαν τη δική μου τη φιλιά φιλιά δεν ξανακάνεις.

Βάλε το μέλι στο γυαλί να λιώσει να το πιούμε,νά ’ναι γλυκύ τ’ αχείλι μας όντε θα φιληθούμε.

Είδα σε πάλι σήμερο που νά ’χε μη μου λάχεις,διάλε την πίστη απού βαστάς, όμορφα μάθια ντά ’χεις.

Εγώ ‘μαι τ ‘όμορφο πουλί που στην φωτιά σιμώνωκαίγομαι στάχτη γίνομαι μα πάλι ξανανιώνω .

Θάλασσα απ όλα τα νερά και τα ποτάμια πίνειςπιες τα δικά μου δάκρια πλατύτερη να γίνεις.

Όσες πληγές μου άνοιξες μικρή μου αν θυμάσαινα γίνουν τριαντάφυλλα απάνω να κοιμάσαι.