Μαντινάδες

Θάλασσα απ όλα τα νερά και τα ποτάμια πίνειςπιες τα δικά μου δάκρια πλατύτερη να γίνεις.

Όσες πληγές μου άνοιξες μικρή μου αν θυμάσαινα γίνουν τριαντάφυλλα απάνω να κοιμάσαι.

Απόψε σ’ είδα στ’ όνειρο χαρώ το τ’ όνειρό μουπως ήταν τα χεράκια σου καδένα στο λαιμό μου.

Ήθελα να γινόμουνα εις τη καρδιά σου αίμα να μη μπορείς ούτε στιγμή να ζεις χωρίς εμένα .

Στα χέρια σου ‘χεις δυο κλειδιά πάνω και κάτω κόσμου και θέλω το’ να από τα δυο και όποιο θέλεις δώσ’ μου.

Όλοι ‘χουν εικονίσματα και προσκυνούν απάνωμα ‘γω στα μάτια σου τα δυο την προσευχή μου κάνω.

Κρήτη διαμαντοστόλιστη κλίνω πιστά το σώμα και προσκυνώ ευλαβικά το ιερό σου χώμα.

Όπου κι αν πάει ο Κρητικός το πάσο του δε χάνει για δε μπορεί ο κάθε εις τον Κρητικό να κάνει.

Πολλά κοπέλια κάμετε στην ξενιτιά αράδα γιατί ο κάθε Κρητικός είναι και μια Ελλάδα.

Στο κάθε φύλλο τση καρδιάς τ’ όνομα Κρήτη γράφω και το βαστώ περήφανα ως τε να μπω στον τάφο.

Αϊτέ που κάθεσαι ψηλά πως δε σε πιάνει ζάλη οντέ γυρίζεις και θωρείς τση Κρήτης μας τα κάλλη.

Από τσι Κρήτης τον μπαξέ θα σας σε μπέψω μπόλι να κάμετε την ξενιτιά ολάνθιστο περβόλι.

Από το πρωί η σκέψη μου στην πόρτα σου απ’ όξωμα βράδιασε και δεν μπορώ να την αναμαζόξω .

Σαν εκκλησιά στην έρημο που δεν την λειτουργούνε ετσά ναι κείνος π’ αγαπά και δεν τον αγαπούνε.

Εγώ ‘μαι που κοιμήθηκα ολόγυμνος στο χιόνιμα ‘χα τσ’ αγάπης την φωτιά κοντά να με πυρώνει.

Ο Κρητικός σαν γεννηθεί το ‘χει γραμμένο η μοίρα μπιστόλι να ‘χει στη μέση του στα χέρια του τη λύρα.