Παράδοση

Οντέ θα ιδώ μαύρο πουλί ποτέ δε το σκοτώνω , γιατί κι αυτό για να φορεί μαύρα θα νέχει πόνο.

Μ’ έκανες και σ’ αγάπησα και τώρα μ’ άπαρνιέσαι , εσύ δεν είσαι Χριστιανή, Θεό δε συλλογιέσαι .

Να ‘χα το σύννεφ’ άλογο και τα’ άστρι χαλινάρι το φεγγαράκι της αυγής να ‘ρχόμουν κάθε βράδυ .

Δεν είναι αηδόνι κρητικό , που παίρνει τη λαλιά του σε ψηλούς βράχους κι άγριους , οπού ‘χει τη φωλιά του .  

Οποιος με αίμα τση καρδιάς τη ζγουραφιά τελειώσει κάνει την όμορφη πολλά και δεν μπορεί να λυώσει .

Από της γης βγαίνει νερό κι όχ’ την ελιά το λάδι κι από τη μάνα την καλή βγαίνει το παλικάρι .

Φωνάζω , σκούζω δυνατά στον τάφο του γυρμένη μα δεν ακούνε τις φωνές στον τάφο οι πεθαμένοι .

Ο ξάστερος ο ουρανός ν” αστράψει δε φοβάται Κι ο άνθρωπος ο καθαρός φόβο δε συλλογάται.

Στάλα τη στάλα το νερό τρουπάτο το λιθάρι κι η κόρη με τα ν’αζια της σφάζει το παλικάρι .

Με φίλησες κι αρρώστησα , φίλα με για να γιάνω και πάλι ματαφίλα με μην πέσω κι αποθάνω .

Όσο πιο δύσκολοι καιροί ακόμη και να ‘ρθούνε Στο μονοπάτι τση τιμής διαβάτη θα με βρούνε.

Η μάνα σου στον ύπνο της σ’ ονειροφαντασιά της είδε να γεννηθεί δαυλός να κάψει την καρδιά της .

Μην αγαπήσεις άνθρωπον δίχως να σ’ αγαπήσει κι αν δεν ιδείς τα μάτια του να τρέχουν σαν τη βρύση .

Το άδικο εγεννήθηκε πριχού να γεννηθούμε Κι όπου κι αν πάμε, σύντεκνε, ομπρός μας θα το βρούμε.

Των αντρειωμένων τα’ άρματα δεν πρέπει να πουλιούνται μα πρέπει να γυαλίζονται στον τοίχο να κρεμούνται . 

Η αγάπη θέλει φρόνησιν , θέλει ταπεινοσύνην θέλει λαγού περπατησιάν , αετού γρηγοροσύνην .