Παράδοση

Μας έμαθαν οι Κρητικοί πως είμαστε Χανιώτες.

Όταν ευρείς το φόρτωμα πληρώσου το κουρμέκι

Μαύρη μοίρα που ‘χεις άντρα, όλοι παν και δε γυρίζουν εσύ πας κι έρχεσαι.

Μεγαλώνει το γομάρι και κονταίνει το σαμάρι.

Μη θωρείς με πως κουτσαίνω, δες την ίσια μου τη μοίρα.

Μην τάξεις σ’ Άγιο κερί και σε παιδί κουλούρι.

Μήτ’ ο σκύλος τρώει τ’ άχυρο μήτε το γάιδαρο αφήνει.

Μικρό κώλο δεν έδειρες, μέγα μη φοβερίζεις.

Κρένω ‘γω τσαμπουνίζει κι’ άντρας μου.

Να ζήσει όποιος μ’ έβρισε, να σκάσει όποιος μου το ‘πε.

Αυτοί που παρακολουθούν κηδείες δεν πηγαίνουν κατόπιν στα σπίτια των αλλά αλλαχού για να μεταδώσουν εκεί το κακό

Δεν καθαρίζουν το σπίτι κατά την ημέρα του θανάτου οικείου, για να μη «καθαρίσει» και άλλον ο χάρος

Αν ο νεκρός έχει τα μάτια ή το στόμα ανοικτό πιστεύεται ότι σύντομα θα πάρει μαζί και άλλον

Υπάρχει η συνήθεια να δίδεται το όνομα του πάππου ή της γιαγιάς εις το βρέφος, αδιάφορα αν τούτος βρίσκεται εν ζωή. Αν τα βρέφη πεθάνουν τότε δίδουν σε αυτά ονόματα Μαρία, Παναγιώτα, Στυλιανός, Στυλιανή για να «στεργιώσουν», στερεώσουν.

Γυναίκα που παρακολούθησε κηδεία, δεν επιτρέπεται να πλησιάσει βρέφος, διότι τούτο «πατιέται» και ασθενεί

Δεν επιτρέπεται η λεχώνα να αγγίξει νεκρό, γιατί θα αρρωστήσει, ούτε να παρασκευάσει κόλλυβα μνημόσυνου