Παράδοση

Στις Κυκλάδες θεωρούν καλό οιωνό να φυσάει βοριάς την πρωτοχρονιά. Επίσης θεωρούν καλό σημάδι αν έρθει στην αυλή τους περιστέρι τη μέρα αυτή. Αν όμως πετάξει πάνω από το σπιτικό τους κοράκι τους βάζει σε σκέψεις μελαγχολικές ότι τάχα τους …

Σε μερικά χωριά όταν πλένονται το πρωί της Πρωτοχρονιάς αγγίζουν το πρόσωπό τους μ’ ένα κομμάτι σίδερο, για να είναι όλο το χρόνο… “σιδερένιοι”.

Με την Πρωτοχρονιά είναι συνδεδεμένες πολλές προλήψεις. Τη μέρα αυτή αποφεύγουν να πληρώνουν χρέος, να δανείσουν λεφτά, να δουλέψουν ή να δώσουν φωτιά. Όλα αυτά ξεκινούν από την προληπτική σκέψη: ό,τι κάνει και πάθει κανείς αυτή τη μέρα θα εξακολουθεί …

Το ρόδι είναι σύμβολο αφθονίας, γονιμότητας και καλής τύχης. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας κρεμούσαν στο κάθε σπίτι, από το φθινόπωρο, ένα ρόδι. Μετά τη Μεγάλη Λειτουργία της Πρωτοχρονιάς το πετούσαν με δύναμη στο κατώφλι για να σπάσει σε χίλια …

Σε πολλά μέρη της Ελλάδος φορούσαν, για το καλό του χρόνου, ένα καινούργιο ρούχο και φρόντιζαν να έχουν επιστρέψει ό,τι δανεικό είχαν τυχόν πάρει.

Από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Θεοφάνεια δε λούζονταν, περιμένοντας να αγιαστούν τα νερά.

Αν πάλι κάποιος αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο (μακριά από εμάς κι από εσάς) την ημέρα των Χριστουγέννων, πηγαίνει στον Παράδεισο, μια και οι πύλες του είναι ανοιχτές αυτή τη μέρα .Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν οι Ιρλανδοί.

Άχι και νά ’χα πώς σε δω να σε ρωτώ, μικρή μου,αν έρχουνται στο σπίτι σας οι γι-αναστεναμοί μου.

Τρέχει νερό στον ποταμό και γιασεμί στην άκρα,Θέ μου μεγαλοδύναμε, κι ως σ’ αγαπώ μ’ αγάπα.

Ζευγαρωτές να τσι δεχτώ στο μπέτη μου τσι μπάλεςδεν παραιτώ α δεν κοιμηθώ στσι δροσερές σου αγκάλες.

Άχι κρυγιότη, πώς εργώ, νά ’χα πώς σ’ ανταμώσωνα μπω εις την αγκάλη σου να μην ξετουρτουρώσω.

Έκλαιγα μα δεν κλαίω μπλιο γιατί θα βερεμιάσω,να κάμω χάλι άσκημο, μικρή μου, να σε χάσω.

Τ’ άστρο τσ’ αυγής το λαμπερό δεν τό ’δα να προβάλει,όθε ντη μ-πέρα γειτονιά μου το ’κρατήξαν πάλι.

Έπαψα και δεν κάνω μπλιο στη γειτονιά σου βόλτεςγιατί ’μαθα πως έκλεισες παράθυρα και πόρτες.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ στα όρη που γυρίζωμε τον ασπαλαθόκαρπο τα μάθια μου σκουπίζω.

Όντε θα σ’ αναστορηθώ την ώρα που θερίζωμε ράπες κι αποκόντυλα τα μάθια μου σκουπίζω.