Παράδοση

Ανάθεμα σε, κυνηγέ, που σκότωσες τ’ αηδόνι και μαυροντύθηκε η αυγή και μπλιο δε ξημερώνει .

Δεν αφαιρούνε τη ζωή πάντοτε τα μαχαίρια . Xαρίζουν τη σαν βρίσκονται σε δυο επιτήδεια χέρια.

Ήρθες και πάλι σήμερο στη σκέψη μουσαφίρης κι έφυγες απ’τα μάθια μου δάκρυ, για να με φθείρεις.

Η μαχαιριά σου στην καρδιά σημάδι δε θα αφήσει. Αυτή μου χάρισε ζωή αντίς να μου στερήσει.

Μπορεί απόψε να πατώ στσ’ Αμερικής τη μέση μα αισθάνομαι πως ήλλαξε η ίδια η Κρήτη θέση.

Σμύρνα δεν έχω για χρυσό, ο οβολός δεν φτάνει μα την καρδιά μου αν-ε-τη θες κάνω για σε λιβάνι.

Πέμπω τη σκέψη στα μακριά, μαζί σου να τσουγκρίσει “Χριστός Ανέστη” να σου πει κι οπίσω να γυρίσει.

Στο Βελιγράδι, αν-ε-ρωτάς πώς τα περνώ, κερά μου , ο Δούναβης άπου γροικάς είναι τα δάκρυα μου.

Αέρα χώμα και νερό βαστώ του Ψηλορείτη προζύμι να ζυμώσετε να πλάσετε μια Κρήτη.

Να μην πουλείτε, Κρητικοί, χώματα δοξασμένα γιατί πουλείτε και οστά, που’ναι σ’αυτά θαμμένα.

Αρχικά η φράση αυτή σήμαινε κάτι το υπερβολικά παράδοξο, όσο και το να κυλάνε τα ποτάμια προς το βουνό και όχι από την πηγή του βουνού που είναι ψηλά, σε σχέση με τις λίμνες ή τις θάλασσες που είναι χαμηλότερα, …

Δεν κάνει ούτε στο σακί ούτε στο σακούλι.

Σημαίνει : η βία αντιμετωπίζεται με τη βία (γενικότερα, το κακό με όμοιο κακό). Εμφανής η ομοιότητα με την αρχαία ελληνική παροιμία «πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται» και «άλλω ήλω εκκρούειν τον ήλον» (< ήλος = καρφί).

Δεν είμαι φαγάς, είμαι παραπονιάρης.

“Η χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα “. Σημαίνει ότι σκωπτικός χαρακτηρισμός της Ελλάδας, ως χώρας από την οποία απουσιάζει η σοβαρότητα στην αντιμετώπιση καταστάσεων και προβλημάτων. Ειρωνική αναφορά σε παλαιότερη στομφώδη (και εξωπραγματική) ωραιοποίηση της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, η φράση …

Δώδεκα η αλεπού, δεκατρία τ’ αλεπόπουλο.