Κλίση υποκοριστικών ουσιαστικών σε –άκι. Πώς σχηματίζεται;

Τα υποκοριστικά σε –ακι δε σχηματίζουν τη γενική τόσο ενικού όσο και πληθυντικού. Λέμε δηλαδή το γατάκι, όχι όμως του γατακιού ή των γατακιών. Το ίδιο ισχύει για τα υποκοριστικά σε –ούλι.

Ωστόσο, τα μη υποκοριστικά σε –ακι αλλά και –ούλι (δηλαδή λέξεις που τελειώνουν σε –ακι και –ούλι χωρίς να δηλώνουν υποκοριστικό – ή τουλάχιστον έχουν χάσει πλέον τη σημασία του υποκοριστικού, όπως φαρμάκι, καμάκι, μουστάκι, ρυάκι, σαράκι, σπανάκι, αυλάκι, γεράκι, βαμβάκι, Λουτράκι, Κολωνάκι, μαρούλι, φασούλι) σχηματίζουν κανονικά τη γενική (άκρη μουστακιού, γεύση σπανακιού, νερό Λουτρακιού ή Λουτρακίου, πλατεία Κολωνακιού ή Κολωνακίου, καρδιά μαρουλιού).

Όσον αφορά τον τόνο, αν θα τοποθετηθεί στη λήγουσα (π.χ. αυλακιού) ή στην παραλήγουσα (π.χ. Λουτρακίου), η νεοελληνική προτιμά τον τονισμό στη λήγουσα, αλλά πολλά τοπωνύμια που χρησιμοποιούνταν ευρέως στην καθαρεύουσα διατηρούν συχνά τον τονισμό στην παραλήγουσα.

Για νεότερα τοπωνύμια, εφόσον είναι ανάγκη να χρησιμοποιηθεί η γενική και δεν είναι εύκολη η τροποποίηση της σύνταξης ώστε να χρησιμοποιηθεί μια άλλη πτώση, ας προτιμηθεί ο τόνος στη λήγουσα (“ο κάτοικος του Νησακιού, Καστρακιού” αν δεν μπορούμε να πούμε”ο κάτοικος του οικισμού Νησάκι”).