Η Αλωση της Πόλης – Οθωμανική Αυτοκρατορία και Θρησκεία

Προλεγόμενα:

Το θέμα αυτό αρχικά θέλησα και σκέφτηκα να ασχοληθώ και το γράψω με μια κριτική ανάλυση, αφού προηγουμένως είδα μία πάρα πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή του Γαλλο-Γερμανικού τηλεοπτικού σταθμού ΑΡΤΕ “οι τρεις θρησκείες” : καθολική, προτεσταντική και εβραϊκή της Αμερικής, που είχανε αναπτύξει μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους ένα φανατικό αντισοβιετικό μέτωπο και ακριβώς και μια ισχυρή τοποθέτηση εναντίον των αδεσμεύτων. Ακριβώς σε αυτήν εποχή συνέπεσε και ο αγώνας των Κυπρίων με την αξίωση Ένωσης με την Ελλάδα και την αδέσμευτη πολιτική του Μακαρίου. Έτσι σήμερα κάτω από αυτήν τη ματιά βλέποντας την όλη περίπλοκη κατάσταση αντιλαμβανόμαστε τις μηχανορραφίες των Άγγλων και των Αμερικανών να υποστηρίζουν τους Τούρκους με τη μειονότητα των 18% του πληθυσμού σε βάρος των συμφερόντων και της Ελλάδας και της Κύπρου… Ασφαλώς ίσως θα μπορέσουμε προσεχώς να αναδημοσιεύσουμε και σχετικά άρθρα μας για όλη την εξέλιξη μετά το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.. Ας εξετάσουμε αναλυτικά όμως με κριτικό τι έπραξε και η δική μας θρησκεία για τη χειραφέτηση, ελευθερία και αυτοδιάθεση κατά την μακροχρόνια σκλαβιά και απομόνωση και τι προσέφερε και στον λαό και στον αγώνα και στην απελευθέρωση κατά την άποψη πάντα και της ξένης βιβλιογραφικής ενημέρωσης ξένων συγγραφέων για τα ελληνικά χρόνια της σκλαβιάς και την επιδίωξη της ανεξαρτησίας της πατρώας γης..

Ιστορική ανασκόπηση από την άλωση της Κωνσταντινούπολης

Κατά τον Παπαρηγόπουλο, βιβλίον Δέκατον Τέταρτον, Αθήνα 1971, σ.16 …΄0ταν ο Μωάμεθ Β΄ κατέλυσε, το 1461 την Βασιλεία της Τραπεζούντας, πολλοί κάτοικοι ήλθαν στην Βασιλεύουσα και ζήτησαν αποζημίωση, σφετεριζόμενοι τον πατριαρχικό θρόνο . Το 1467 συκοφάντησαν τον πατριάρχη στον σουλτάνο και επέτυχαν να ανεβάσουν στον πατριαρχικό θρόνο τον μοναχό Συμεών τον Τραπεζούντιο.

Έτσι κατ΄ αυτόν τον τρόπο καταργήθηκε, 14 περίπου χρόνια από την άλωση… το αφορολόγητο του αρχηγού της εκκλησίας μόνο και μόνο για να βάλουν στον πατριαρχικό θρόνο τον μοναχό Συμεών τον Τραπεζούντιο, με τον όρο να πληρώνει κατ΄ έτος φόρο 1000 χρυσών, μετά όμως από διετή Πατριαρχία πρότεινε ο μητροπολίτης Φιλιππουπόλεως Διονύσιος να αναβιβάσει τον ετήσιο φόρο σε 2000 φλωριά και κατά αυτόν τον τρόπο προκάλεσε την καθαίρεση του Συμεών. σελίς 78. Αλλά το 1481, ο διαβόητος εκείνος Ραφαήλ προσέφερε με τα 2000 χρυσά, που ήτανε μέχρι τότε, ακόμα και 500 ως δωρεά εφ΄ άπαξ. Σε λίγο ο φόρος ανεβιβάσθη σε τρεις χιλιάδες χρυσά και συμπληρωματικά δαπανούνταν πολλά χρήματα σε αυλικούς, Βεζύρους, ευνούχους, σε γυναίκες του σουλτάνου, σε Γενιτσάρους και με την εύνοιά τους προετοιμάζονταν και υποστηριζότανε οι πατριάρχες και όλα αυτά ήτανε σε βάρος του λοιπού κλήρου και του λαού.

Το 1583 ο Ιερεμίας Β΄ κατηγορήθηκε στην Πύλη ως δήθεν λατινίζων, τον εξόρισαν στην Ρόδο, κατέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο ο Παχώμιος Β΄, αφού δωροδόκησε τον διοικητή της πόλης με 12.000 φλωριά. Και όταν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, εβρισκόμενος στην Κωνσταντινούπολη ανεφέρθη στο σκάνδαλο, ότι δηλαδή ο πατριάρχης είναι εντελώς ανίκανος και ότι εξαγόρασε το πατριαρχικό αξίωμα δια αισχρής δωροδοκίας, τιμωρήθηκε τότε ένεκα αυθάδειας δια ποινής, που μόνο απαλλάχθηκε καταβάλλοντας τρεις χιλιάδες χρυσά. Μετά από νέα παράπονα στην Πύλη ο σουλτάνος καθαίρεσε τον πατριάρχη, αλλά δεν τοποθέτησε ξανά στη θέση αυτή τον εξόριστο Ιερεμία.

Από τότε το πατριαρχικό αξίωμα βγήκε στη δημοπρασία και απενεμήθη πάντα στον πλειοδοτήσαντα μητροπολίτη Φιλιππουπόλεως, ο οποίος προσέφερε 24.000 χρυσά. Μετά λοιπόν από αυτό, αφού οι αρχιερείς δεν κατόρθωσαν να επαναφέρουν τον Ιερεμία, θέλησαν τουλάχιστον να επιτύχουν την αναγόρευση του αδελφού του Ιερεμίου, Νικηφόρου και αφού συνέλεξαν 40.000 χρυσά προσήλθαν στον σουλτάνο, ο οποίος ευμενώς αποδέχθηκε το δώρο και ενέκρινε την αίτηση. Το βέβαιο είναι, ότι σε διάστημα 77 ετών, δηλαδή από το 1633 μέχρι το 1700 έγιναν περίπου 50 πενήντα αλλαξο-πατριάρχες και οι περισσότεροι διαμέσου δωροδοκίας. Κατά τον Richard Clogg, Geschichte Griechenlands im 19. Und 20. Jahrhundert, Koeln 1997, s.17 (Ιστορία της Ελλάδας στον 19. Και 20.αιώνα) αναφέρει ότι η οθωμανική κυριαρχία απέκοψε τον ελληνικό κόσμο από τα μεγάλα ιστορικά κινήματα, της αναγέννησης, της μεταρρύθμισης, της επιστημονικής επανάστασης του 17ου αιώνα, της διαφώτισης και της γαλλικής και βιομηχανικής επανάστασης, που τόσο ισχυρά επηρέασε την ιστορική ανάπτυξη της Δυτικής Ευρώπης…

Ακριβώς ο συντηρητισμός, δηλαδή η εμμονή στα παραδεδομένα και η άρνηση κάθε νεωτερισμού στους πολιτικούς ή κοινωνικούς θεσμούς που επικρατούσε στην ιεραρχία της Ορθόδοξης εκκλησίας ενδυνάμωσαν την απομόνωση. Μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης εξέλεξε ο Μεμέτ τον Γεώργιο Γεννάδιο – Σχολάριο τον πρώτο Πατριάρχη κάτω από την οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτή η επιλογή άρεσε σε πολλούς, διότι ο Γεννάδιος ήτανε πεπεισμένος αντίπαλος της ένωσης της ορθόδοξης και καθολικής εκκλησίας, και αυτό ασφαλώς ήτανε το ενδιαφέρον του Μεμέτ, να κρατήσει δηλαδή σταθερά την παραδοσιακή εχθρότητα. Η δύναμη και τα προνόμια της ορθόδοξης εκκλησίας ήτανε μεγαλύτερα κάτω από τους 0θωμανούς Σουλτάνους, απ΄ ότι από τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες.

Στο Βυζάντιο ήταν τόσος ο φανατισμός και ο ανταγωνισμός Ενωτικών και Ανθενωτικών (αυτών δηλαδή που υποστηρίζανε ή και καταπολεμούσανε την Ένωση Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας), που εκείνοι κι΄ ετούτοι δεν άκουγαν και δεν έβλεπαν τα ταμπούρλα και τις σημαίες των Οθωμανών έξω από τη Βασιλεύουσα. Η Κωνσταντινούπολη έπεσε στις 29 Μαϊου 1453, ημέρα Τρίτη. Λίγες ημέρες προ της άλωσης ο Μέγας Δούκας, Λουκάς Νοταράς έλεγε, ότι προτιμότερο είναι να δει να εξαπλώνεται στην Πόλη το σαρίκι των τούρκων, παρά την Μίτρα των καθολικών ιερέων…

Κατ΄ άλλους πάλι ένας άρχοντας της Αυτοκρατορίας, ένα χρόνο πριν από την άλωση ανάκρασε το διαβόητο: ” Κρειττότερόν εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν” – ” Καλύτερα να δούμε μέσα στην Πόλη τούρκικο σουλτανικό σαρίκι παρά λατινική (παπική) πάρα”., βλέπε: Μάριος Πλωρίτης, Βυζαντινισμοί, Το Βήμα,04.02.1996,σ.20

Τις επόμενες ημέρες μετά την άλωση της Πόλης ο Μωάμεθ διευθέτησε τα σημαντικότερα προβλήματα που είχαν ανακύψει μετά την Άλωση. Εκτέλεσε όλους τους επιφανείς Βυζαντινούς , ακόμη και τον μέγα δούκα Λουκά Νοταρά, που είχε δηλώσει πριν την Άλωση ότι προτιμούσε τους Οθωμανούς από τους Λατίνους, τον εκτέλεσε προσωπικά μαζί με ολόκληρη την οικογένειά του, διότι ως λέγεται μόνο, επειδή μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης αρνήθηκε, να παραδώσει τον γιο του ως αγόρι ψυχαγωγίας στο Μεμέτ και αυτό δεν ήτανε το μοναδικό εγκληματικό παράδειγμα. Ο Μεμέτ ήτανε αποδεδειγμένα 0μοφιλόφιλος, , βλέπε:Ferenc Majoros/Bernd Rill: Das Osmanische Reich 1300-1922, Regensburg 2000,S.155.

Διόρισε ένα προσωρινό διοικητή (Σούμπαση) της πόλης και ηγέτες σε όλες τις θρησκευτικές κοινότητες του κράτους του. Τοποθέτησε τον πρώτο πατριάρχη το Γεννάδιο της Κωνσταντινούπολης και του έδωσε στην αρμοδιότητά του πλήρη αυτονομία. Τριακόσια ογδόντα χρόνια προ της άλωσης της Κωνσταντινούπολης και 1534 χρόνια μετά τη γέννηση της Σαπφώς, ακριβώς το 1073, έκαψαν το συνολικό έργο της Σαπφώς που γεννήθηκε το 612 π.χ. ( και εξεδιώχθη αργότερα ως πολιτικός εξόριστος στις Συρακούσες της Σικελίας) οι εκκλησιαστικές αρχές της Κωνσταντινούπολης και της Ρώμης και αυτό μάλιστα συνέβη ακόμα και μετά το σχίσμα των εκκλησιών, όρα : Frank Ruhla,s.55.

Παρέκβαση : Μετά την Άλωση ο Μεμέτ μετέφερε την πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους από την Ανδριανούπολη στην Κωνσταντινούπολη, και άρχισε να φέρνει εποίκους στη νέα πρωτεύουσα από άλλες περιοχές του κράτους. Τούρκους κυρίως από την περιοχή της Προύσας και αμέσως Έλληνες από τη Θράκη. Οι ΄Έλληνες συγκεντρώθηκαν στις συνοικίες Φανάρι, Πύλη της Αδριανούπολης και Ψαμαθιά. Η άλωση της Πόλης ήταν το επακόλουθο μιας μακροχρόνιας και πολύπλευρης κρίσης που είχε αρχίσει πολλούς αιώνες νωρίτερα και είχε φθείρει σταδιακά κάθε δυνατότητα, κάθε προοπτική του άλλωστε παντοδύναμου κράτους που αποτελούσε το προπύργιο της Ευρώπης για κάθε επιδρομέα. Η στρατιωτική αποτυχία του Διογένη Ρωμανού στο Ματζικέρτ το 1071 σηματοδότησε επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις στη βυζαντική Αυτοκρατορία και οι εσωτερικές αυτές έριδες οδηγούσαν τις αντιμαχόμενες παρατάξεις στην πρόσληψη μισθοφόρων Τούρκων.

Έτσι οι Βυζαντινοί έβαζαν τους λύκους να φυλάγουν πρόβατα και οι Τούρκοι άρχισαν να εγκαθίστανται σε τεράστιες εκτάσεις της Μικράς Ασίας και να δημιουργούν διάφορα τουρκικά εμιράτα μέσα στην καρδιά του Βυζαντίου. Μόλις δέκα χρόνια μετά τη μάχη του Ματζικέρτ, το 1.081, ο Σουλεϊμάν ιδρύει στη Νίκαια το κράτος των Σελτσούκων και σαν μισθοφόρος προσφέρει τις υπηρεσίες του στον Μιχαήλ Ζ΄ εναντίον του Νικηφόρου Βοτανιάδη, στο Νικηφόρο Βοτανιάδη εναντίον του Νικηφόρου Βρυέννιου και τέλος στο Νικηφόρο Μελησσηνό εναντίον του Φωτιάδη, με τη συμφωνία όμως να κρατήσει τα μισά από τα εδάφη που θα αφαιρούσαν από τον «εχθρό».

Από τους 93 αυτοκράτορες που κάθισαν στο θρόνο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι 30 αναφέρονται σαν σφετεριστές της εξουσίας. Οι έριδες αυτές έσκαψαν σταδιακά τα θεμέλια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και οδήγησαν στην παρακμή και στην πτώση της.

239 χρόνια μετά τη μάχη του Ματζικέρτ, το πιο ασήμαντο τουρκικό εμιράτο που ξεκίνησε το 1 300 απ΄ τα βουνά της Κυλικίας με αρχηγό τον Οσμάν, έμελλε να εκμεταλλευτεί την αναρχία και τις εμφύλιες διαμάχες αλλήλων των Βυζαντινών και να σφραγίσει το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η βυζαντική Αυτοκρατορία είχε χτυπηθεί αλύπητα από τους σταυροφόρους το 1204 κάτω από την βενετσιάνικη επιρροή και όταν κατόρθωσε να ορθοποδήσει το 1261 δεν μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με το παρελθόν, βλέπε: η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σ.164. Το 1326 ο εμίρης Οσμάν αφού καταλαμβάνει τη Νικομήδεια, φθάνει μέχρι την περιοχή του Βοσπόρου, αυτοαποκαλείται σουλτάνος και κάνει πλέον άμεση, εμφανή και σοβαρή την απειλή για την Πόλη. Παρ΄ όλα αυτά, όταν ξεσπάει το 1341 εμφύλιος πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του Ιωάννη Κατακουζηνού και του περιβάλλοντος του ανήλικου βασιλέως Ιωάννου του Ε΄ ο Ιωάννης Κατακουζηνός χρησιμοποιεί σαν μισθοφόρους Τ ο ύ ρ κ ο υ ς, αποκτά μάλιστα και συγγενικό δεσμό μαζί τους αφού η αδελφή του, η Θεοδώρα, παντρεύτηκε το σουλτάνο Ο ρ χ ά ν.

Ο σουλτάνος Ορχάν στέλνει 6.000 έξι χιλ. άντρες στη Θράκη για την υποστήριξη του αδελφού της γυναίκας του, ο οποίος επιβάλλεται των αντιπάλων του ανεβαίνει στο θρόνο με το όνομα Ιωάννης ο Στ΄. Οι μισθοφόροι όμως παραμένουν στη Θράκη και βρίσκουν θαυμάσια ευκαιρία όταν ο Ιωάννης Κατακουζηνός χάνει το θρόνο του απ΄ τον Ιωάννη τον Ε΄ στη συνεχιζόμενη διαμάχη τους, καταλαμβάνουν το Διδυμότειχο και την Αλεξανδρούπολη, ιδρύοντας το 1360 το τουρκικό κράτος επί του ευρωπαϊκού εδάφους και στα νώτα πλέον της Κωνσταντινούπολης. Το 1395 και το 1422 δύο πολιορκίες της Πόλης καταλήγουν σε αποτυχία και η Κωνσταντινούπολη σώζεται. Μέχρι το 1451 σουλτάνος στο κράτος αυτό ήταν ο Μουράτ Β΄. Μετά το θάνατό του στο θρόνο ανεβαίνει ένας αδίστακτος, σκληρός και φιλοπόλεμος εικοσάχρονος νεαρός: ο Μεχμέτ ο Πορθητής. Βλέπε και : Λεωνίδα Κουμάκη: Η άλωση της Πόλης, στο περιοδικό: ΓΡΑΜΜΑ, Μάϊος-Ιούνιος, Φρανκφούρτη 1996. Τέλος της παρέκβασης

Εκτός τούτου την οθωμανική εποχή επεκτάθηκε η αυθεντικότητα του Πατριάρχου για ορθόδοξους πιστούς γύρω από τις αυστηρές θρησκευτικές υποθέσεις παραπέρα έως τον διακανονισμό της καθημερινής ζωής. Έτσι είχαν να κάνουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί πολύ περισσότερο με τη δική τους θρησκευτική εξουσία, παρά με την Οθωμανική. Κατ΄ αυτόν τον τρόπο αναμένονταν από τον Πατριάρχη και την πνευματική εξουσία μία εγγύηση της νομιμοφροσύνης των πιστών απέναντι στο Οθωμανικό κράτος. Αν ήθελαν οι Έλληνες να αρνηθούν την αυθεντία του Σουλτάνου, προσφερόταν η Υψηλή πνευματικότητα στον θρησκευτικό και πολιτικό αρχηγικό ρόλο τον πρώτο στόχο για μέτρα αντιποίνων, βλέπε R. Clogg, σελίδα 27.

Γνωρίζουμε, ότι όταν ξέσπασε ο αγώνας της απελευθέρωσης του 1821 απαγχονίστηκαν κατά τρομερό και βάρβαρο τρόπο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος ο Πέμπτος μαζί με μερικούς άλλους πνευματικούς και πολιτικούς αρχηγούς, όπου κατά τους Οθωμανούς και την άποψή τους απέτυχε στην υποχρέωσή του, να εξασφαλίσει την νομιμοφροσύνη των πιστών απέναντι στον Σουλτάνο. Ο απαγχονισμός του επαναστάτησε τους χριστιανούς της Ευρώπης και συντέλεσε στις γνήσιες συμπάθειες για τους επαναστατούμενους Έλληνες. Ασφαλώς αυτή η πολιτική και θρησκευτική δύναμη στα χέρια της εκκλησίας οδήγησε σε μεγάλες αντιμαχόμενες θέσεις για τα υψηλά αξιώματα, όπου ήτανε συχνά συνδεδεμένες και με το ρουσφέτι.

Για να εισπράξει και πάλι την καταβολή χρημάτων, σε μια δημιουργούμενη σταθερή μορφή πλεονεξίας και διαφθοράς, που ήτανε τυπική για το οθωμανικό κυβερνητικό σύστημα, έπρεπε ο πατριάρχης ο ίδιος να πάρει χρήματα δωροδοκίας και έτσι κατ΄ αυτόν τον τρόπο η εκκλησία ήτανε περιπλεγμένη στο οθωμανικό σύστημα. Θεωρητικά παρέμεινε ο Πατριάρχης ισόβια στο θρόνο του, αλλά δεν ήτανε ασυνήθιστο, να έχει διεκδικήσει ένα πρόσωπο πολλές φορές αυτήν την αρχή. Κατά τον 17ο αιώνα ο Διονύσιος ο ΙV. Μουσσελιμης εξελέγη ως Πατριάρχης πέντε φορές και ο εθνικός μας μάρτυρας Γρηγόριος ο Πέμπτος κατά τη διάρκεια της τρίτης επιλογής του ως Πατριάρχης τον απαγχόνισαν. Δεν είναι τυχαίο που ένας Αρμένιος τραπεζίτης του 18ου αιώνα διαπιστώνει τη δυσάρεστη γελοιοποίηση, ότι „εσείς οι Έλληνες αλλάζετε συχνότερα έναν Πατριάρχη απ΄ ότι ένα πουκάμισο. Η αιώνια ισχυρή αντίθεση του λαού απέναντι στην εκκλησία σχηματίστηκε διαμέσου του παρατραβήγματος των αξιώσεων της εκκλησίας και η περιέργεια των κληρικών.

Παρέκβαση : Ασφαλώς πρέπει να κάνουμε σκέψεις για την σημερινή μας παρουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και αυτό βέβαια δεν βλάπτει και αν ακόμα ασχολούμαστε με κριτικές αναλύσεις για να μπορέσουμε να επεξεργαστούμε ακόμα και την αρνητική εμπειρία παραγωγικά και να μην κάνουμε τα λάθη του παρελθόντος. Πολλές φορές τώρα, όπως και πριν από δύο χιλιάδες χρόνια με τους Ρωμαίους, δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε τις γλώσσες, τις συνήθειες και τον είδος και τρόπο σκέψης των Ευρωπαίων εταίρων μας, ώστε να μπορούμε να κατανοούμε σωστά και έγκαιρα τις κριτικές τις κριτικές αναλύσεις και σκέψεις και λόγω της γλωσσομάθειάς μας και της επιρροής μας να αντιδρούμε σωστά , χωρίς προκαταλήψεις, εθνικισμούς και μάτσο συμπεριφορές, και δίκαια, υπερεθνικά και ενημερωτικά να υποστηρίζουμε τα δίκαια του Ελληνισμού. Τέλος της παρέκβασης

Ο Πατριάρχης Άνθιμος από την Ιερουσαλήμ έφερε το 1798 το επιχείρημα, ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να αντιμάχονται την εδραιωμένη τάξη, διότι ο Θεός ανέγειρε την Οθωμανική Αυτοκρατορία για να προφυλάξει την Ορθοδοξία από το ψεγάδι – ελάττωμα του αιρετικού καθολικισμού της Δύσης. Παρόλα αυτών των γεγονότων, ότι οι Έλληνες Ραγιάδες σύμφωνα με το Ισλάμ απολάβαιναν έναν σημαντικό βαθμό θρησκευτικής ελευθερίας κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήτανε μολαταύτα αντικείμενο μιας σειράς εμποδίων.

Αν υπήρχε διαμάχη προ του δικαστηρίου μεταξύ χριστιανού και μωαμεθανού ο λόγος του χριστιανού εναντίον του μωαμεθανού δεν γινότανε αποδεχτός, επίσης απαγορευότανε ο γάμος μεταξύ χριστιανών και μωαμεθανών. Και επειδή οι χριστιανοί δεν επιτρεπότανε να σηκώνουν όπλα, ούτε να πάνε στρατιώτες, έπρεπε να πληρώνουν το χαράτσι, ένα προνόμιο των χριστιανών,R.Clogg,s.30. Σήμερα βέβαια είναι εξαπλωμένη η προκατάληψη στην Πατρίδα μας, ότι όταν ένας αλλοδαπός νέος αριστεύσει στα ελληνικά γράμματα, δεν έχει το δικαίωμα τιμητικά να σηκώσει σε παρελάσεις την ελληνική σημαία.

Ακόμα και τότε δεν έχει το δικαίωμα, όταν ισοβαθμήσουν δύο μαθητές, Έλληνας και Αλλοδαπός και όταν ισότιμα αποφασίσει όλο το χωριό να σηκώσει τη σημαία καθένας σε διαφορετική εκδήλωση και τότε ακόμα την ημέρα του Αλλοδαπού θα σαμποταριστεί ολόκληρη η εκδήλωση . Ασφαλώς και σήμερα ακόμα οι ομογενείς μας που ζουν στην Βόρεια Αμερική και αποτελούνται κατά 60-75% από μεικτούς γάμους και η βασικότερη νομοθεσία προβλέπει τον πολιτικό γάμο ως υποχρεωτικό γάμο, έχουν πολλές δυσκολίες να βαπτίσουν τα παιδιά τους ορθόδοξα. Αν συμπληρώσουμε και συγκρίνουμε με το παρελθόν βλέπουμε, ότι οι κριτικοί αυτής της κατάστασης διαπιστώνουν σήμερα, ότι είναι ευκολότερα παιδιά μωαμεθανών γονιών που βρίσκονται στην Ελλάδα να βαπτιστούν ορθόδοξα, παρά παιδιά Ελληνο-αλλοδαπών από πολιτικό γάμο που κατοικούν σε άλλες χώρες.

Αs συνεχίσουμε όμως με το παρελθόν και αs αναφέρουμε, ότι:

Προς το τέλος του 17ου αιώνα εφαρμόστηκε ένα νέο οργανωμένο σύστημα, το παιδομάζωμα ή οι λεγόμενοι Γενίτσαροι. Κατά διαστήματα ήτανε υποχρεωμένες οι χριστιανικές οικογένειες των Βαλκανίων, να δίνουν τα εξυπνότερα και ωραιότερα παιδιά τους στην υπηρεσία του Οθωμανικού κράτους ως άνθος επιλεκτικού στρατιώτη ή και υπάλληλος των υπηρεσιών. Ο τρόμος για τις οικογένειές τους ήτανε, ότι οι επιλεγμένοι έπρεπε να ασπασθούν την ισλαμική θρησκεία και κάθε άρνηση ισοδυναμούσε με το θάνατο. Επειδή όμως υπήρχε ο φόρος στους χριστιανούς και είχανε τη δυνατότητα παιδιά φτωχών οικογενειών να ανεβούν σε υψηλά κρατικά αξιώματα του οθωμανικού κράτους, υπήρχαν παραδείγματα μωαμεθανών γονιών που καταχωρούσαν, ότι ήτανε χριστιανοί, ώστε τα παιδιά τους να στρατευθούν ως Γενίτσαροι για να απαλλαγούν οι γονείς από τον φόρο. Εκτός τούτου μπορούσανε Γενίτσαροι σε θέσεις κλειδιά να βοηθήσουν τους συγγενείς τους ή να κάνουν μικρά ρουσφέτια σε συγχωριανούς τους.

Ο 16ος και 17οσ αιώνας ήτανε κατά ένα τρόπο ένας μαύρος αιώνας για τον ελληνικό λαό. Οι Αρμένιοι ( ο δικός τους millet εθεωρείτο ως πιστός και αφοσιωμένος) και οι Εβραίοι απολάμβαναν εκείνη την εποχή περισσότερα προνόμια απ΄ ότι οι Έλληνες, γιατί δεν έφεραν καμιά αντίσταση στον Οθωμανό κατακτητή. Ασφαλώς και στην μαύρη ετούτη εποχή έλαβαν εξεγέρσεις των ΄Ελλήνων εναντίον των Οθωμανών.

Παρέμβαση: Τι έπραξαν όμως οι Οθωμανοί σε βάρος των αγαπημένων τους Αρμενίων γνωρίζουμε, ότι το 1895,διακήρρυταν, ότι είναι διαταγή του σουλτάνου, ότι όλα τα απιδιά του Μωάμεθ έχουν να την εκπληρώσουν την υποχρέωση να φονεύουν τους Αρμενίους. :” In den Städten wurden die Massaker oft durch Trompetenstoße angekündigt, meist um elf Uhr oder mittags. In einigen Orten riefen die Muezzins von den Minaretten statt zum Gebet zum Mord an den Armeniern auf.” ” Alle Kinder Mohammeds haben ihre Pflicht zu erfüllen und müssen sämtliche Armenier töten. Niemand darf verschont werden. Das ist der Befehl des Sultans. ” So stand es auf einem Plakat in der Stadt Arabkir, einem der wenigen schriftlichen Beweistücke für die Planung. Und “jeder Muslim wird seinen Gehorsam gegenüber den Anordnungen der Regierung unter Beweis stellen, indem er zuerst diejenigen Armenier tötet, mit denen er befreundet war….”,s. 107 ff. Wolfang Gust: Der Völkermord an den Armeniern, München, Wien 1993. Τέλος της παρέμβασης.

Εκείνη την εποχή διαπέρασε ένα δέμα προφητικών και αποκαλυπτικών θρησκευτικών παρουσιάσεων, που κράτησε στην ζωή την ελπίδα για μια απελευθέρωση όχι όμως διαμέσου ανθρώπινης διαπραγμάτευσης, παρά διαμέσου της θεϊκής επέμβασης. Αυτή η πίστη αντικατόπριζαν – αντανακλούσαν στη διατήρηση των βυζαντινών τρόπων σκέψεων, ότι όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες καταλάβαιναν ως θεϊκή πρόνοια. Δεν υπήρχε κανένα αίσθημα ότι οι Έλληνες μπορούσαν να προωθήσουν την απελευθέρωσή τους. Ούτε όμως ήρθαν τα ρητά του Μαντείου των Δελφών από τον Λέων τον σοφό, που προέβλεψε την απελευθέρωση από τους Τούρκους 320 χρόνια μετά την άλωση, δηλαδή προέβλεψε το 1773. Οι διάφορες καταπιέσεις σε βάρος των χριστιανών οδηγούσαν στον ασπασμό μεμονωμένων ή πολλών χριστιανών στον μωαμεθανισμό. Ιδιαίτερα τον 17ο αιώνα σε απομακρυσμένες περιοχές της Αυτοκρατορίας ασπαζότανε οι χριστιανοί συχνά τον μωαμεθανισμό προς τα έξω, ενώ μέσα τους κρατούσαν την ορθόδοξη πίστη τους και την εκκλησία τους. ΄0ταν τα μέσα του 19ου αιώνα η Υψηλή Πύλη κάτω από την πίεση των χριστιανικών μεγάλων δυνάμεων διακήρυξε την ισότητα μεταξύ χριστιανών και μωαμεθανών, αποκάλυψαν την θρησκευτική τους τοποθέτηση και τη θρησκεία τους οι χιλιάδες κρυποχριστιανοί. ( Ασφαλώς υπάρχουν πολλές χιλιάδες ως εκατομμύρια κρυπτοχριστιανών στη γειτονική μας χώρα προς ανατολάς και σήμερα) τοποθέτηση.

Επιτρέψτε μου ακόμα να αναφέρω, ότι κατά την οθωμανική Αυτοκρατορία Έλληνες που κατείχαν σημαίνουσες θέσεις με επιρροή ήτανε μωαμεθανικού θρησκεύματος και συνήθιζαν φτωχές χριστιανικές οικογένειες να παντρεύουν τα όμορφα κορίτσια τους σε Έλληνες μωαμεθανικής θρησκείας για να πάρουν δώρα, χρήματα και φλωριά που έδινε ο γαμπρός στον πεθερό, ένα έθιμο που κατήργησε ο Κεμάλ Ατατούρκ το 1923. Μια όμως και αναφερόμαστε στην ανεξιθρησκία ας δούμε, πώς είναι τα πράγματα σήμερα γύρω από την ανοχή της ανεξιθρησκίας σε άλλες χώρες. Ασφαλώς στην προσέγγιση της Τουρκίας στην ΕΕ αναμένουμε πολλές μειονότητες να αποκτήσουν απόλυτη ελευθερία της ανεξιθρησκίας καθώς επίσης και επαναλειτουργία και σε όλα τα χριστιανικά σχολεία και ιερατικές σχολές, επίσης και της σχολής της Χάλκης και επαναλειτουργία πολλών εκκλησιών στην Μ. Ασία. ΄0πως αναφέρει η Frankurter Allgemeine Zeitung,19.01.1999, ακόμα και σε σήμερα σε πολλές ισλαμικές χώρες δεν επιτρέπεται η ανεξιθρησκία και εκεί οι ευρισκόμενοι Χριστιανοί ζουν με το αίσθημα της μειονεκτικότητας και της ανασφάλειας, περισσότερο ακόμα απαγορεύεται μωαμεθανοί να ασπασθούν τον χριστιανισμό. Στην Ινδονησία π.χ. έχουν κάψει αρκετές εκκλησίες και έχουν δολοφονήσει κατ΄ επανάληψη χριστιανούς στην Αλγερία, όπως είναι γνωστό φονεύθηκαν ιερείς, μοναχοί και καλογριές. Στην Αίγυπτο οι κόπτες διώκονται συνεχώς και καταπολεμούνται. Στο ισλαμικό Πακιστάν έχουν απαγάγει και δολοφονηθεί Χριστιανοί καταστρέφοντας και τα σπίτια τους. Εκεί ισχύει ακόμα ο Νόμος από το 1985 που μπορεί κάποιος να καταδικαστεί σε θάνατο, αν κάποιος βρίζει τον προφήτη Μωάμεθ.

Χειρότερες απ΄ όλες τις χώρες είναι στη Σαουδική Αραβία, που δεν επιτρέπεται στους χριστιανούς να προσευχηθούν ούτε ιδιωτικά, αλλά ούτε να έχουν στην κατοχή τους σταυρούς , βίβλους ή στεφάνους ρόδων, εκεί καταπολεμούνται πολλοί Φιλιππινέζοι μετανάστες. Η διεθνής αμνηστία βλέπει μία δριμύτατη διάκριση και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος των γυναικών στην Σαουδική Αραβία, όπου αυτές είναι θύματα των βασανιστηρίων, εκτελέσεων και θρησκευτικής μισαλλοδοξίας…..Συμπληρωματικά σε αυτές τις διακρίσεις είναι όλα σχεδόν τα επαγγέλματα για τις γυναίκες κλειστά, Frankfurter Rundschau, 28.09.2000.

Στη διαδικασία της αποσύνδεσης της οθωμανικής κατάρρευσης υπήρχε μία μικρή ομάδα Ελλήνων, αλλά με μεγάλη επιρροή σε υψηλές θέσεις ισχύος της οθωμανικής Αυτοκρατορίας ή αυτοί ήτανε Φαναριώτες , μια χούφτα ΄Έλληνες ή ελληνικοποιημένοι Ρουμάνοι και Αλβανοί. Τότε χρειαζότανε έμπειροι διπλωμάτες για να περισώσουν από τις ήττες ότι ήτανε δυνατόν. Αυτόν τον ρόλο και στην υπηρεσία του πρώτου Διερμηνέα το είχαν αναλάβει οι Φαναριώτες και μάλιστα μεταξύ 1699, στην ειρήνη του Κάρλοβιτζ ως την εξέγερση της ανεξαρτησίας του 1821. Αν και οι Φαναριώτες ήτανε πλησιέστερα μιας ελληνικής Αριστοκρατίας, συνταυτιζότανε μολαταύτα τα ενδιαφέροντά τους με τη διαφύλαξη και ενότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μόνο λίγοι έλαβαν με δράση μέρος στον αγώνα και για τον αγώνα της ανεξαρτησίας, βλέπε: Richard Clogg, σελίδα 30-44.

Η κατάρρευση του σώματος των γενιτσάρων από μία επιλεκτική αγωνιστική μονάδα σε μία κληρονομική τάξη έδειξε υποδειγματικά την παρακμή της στρατιωτικής ισχύς της αυτοκρατορίας. Αυτή η μονάδα ασχολούνταν μόνο με τη διαφύλαξη της δύναμης ισχύος και τα προνόμια και ήτανε μέχρι την καταπίεση και διάλυση του 1826 από τον Σουλτάνο Μαχμούντ τον ΙΙ ένα διαρκές αγκάθι στην κεντρική κυβέρνηση. Στο βιβλίο Ferenc Majoros / Bernd Rill: Das Osmanische Reich 1300-1922,s.156 αναφέρεται, ότι υπήρχαν κατά την προετοιμασία της επίθεσης στην Κωνσταντινούπολη το 1453 δύο αντιμαχόμενες πλευρές, τα «περιστέρια» και τα «γεράκια». Τα περιστέρια αποτελούσαν οι μεγαλοκτηματίες και οι συγγενείς της οικίας Οσμάν τουρκικής προέλευσης με μεγάλες θέσεις και δίσταζαν για μία αποφασιστική επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης και προβληματιζότανε ότι θα ξέσπαζε μία νέα σταυροφορία της Ευρώπης.

Η κυρία αιτία ήτανε όμως ο φόβος της αύξησης δύναμης των Γενιτσάρων. Αντίθετα τα «γεράκια» ήτανε οι γεννημένοι χριστιανοί, Γενίτσαροι, φρεσκο-μαγειρεμένοι Οθωμανοί και μωαμεθανοί, και πάντα άνδρες δυτικής προέλευσης, που είχανε υψηλές θέσεις και είχαν να χάσουν μόνο πολύ λίγα και επειδή δεν μπορούσαν όμως το δημόσιο κτήμα να το κληρονομήσουν, αυτοί συμβούλευσαν στην επίθεση εναντίον της Κωνσταντινούπολης.

Και ο ίδιος ο Μεμέτ ήτανε ένα γεράκι………..