Νησί από ελαφρόπετρα

Το βιβλίο της Νατάσας Κεσμέτη με τον τίτλο «Νησί από ελαφρόπετρα» είναι μια συλλογή δεκατεσσάρων προδημοσιευμένων και μη διηγημάτων, με κύριο άξονα αφήγησης την αποτίμηση της ζωής και τα αποτυπώματα που αφήνει στο πέρασμά της, σαν ανάμνηση στο ψυχισμό των ηρώων.

Αξεδίψαστες ζωές ή Στο χορό των αναμνήσεων

Η Νατάσα Κεσμέτη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Σπούδασε Νομικά και Αγγλική λογοτεχνία. Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1972 με τη δημοσίευση ποιημάτων της στην Ανθολογία ποίησης των Ηρακλή και Ρένου Αποστολίδη και την ίδια χρονιά με τη συλλογή διηγημάτων “Τα 7 της Άρκτου”. Έχει γράψει μελετήματα για τους Βαφόπουλο, Παπατσώνη, Καρέλλη, Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο, Αγαθοπούλου, Δαράκη κ.ά. Συνεργασίες της βρίσκονται σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά (Κριτική και Κείμενα, Πλανόδιον, Τετράμηνα, Ευθύνη, κ.ά.). Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και δημοσιεύει με το πατρικό της όνομα.

Το βιβλίο της με τον τίτλο «Νησί από ελαφρόπετρα» είναι μια συλλογή δεκατεσσάρων προδημοσιευμένων και μη διηγημάτων, με κύριο άξονα αφήγησης την  αποτίμηση της ζωής και τα αποτυπώματά που αφήνει στο πέρασμά της σαν ανάμνηση στον ψυχισμό των ηρώων.
Το βιβλίο προβάλλει σαν ένα καφενείο με ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους και σε διαφορετική χρονική στιγμή, να εξιστορούν όχι μόνο τη δική τους ζωή, αλλά να καταγράφουν και το σημερινό πρόσωπο της κοινωνίας μας, έτσι όπως διαμορφώθηκε από τους ξεριζωμένους  Έλληνες της Μ. Ασίας μέχρι τους οικονομικούς μετανάστες του σήμερα. Οι ήρωες, φοβισμένοι και περιθωριακοί, εμπνευσμένοι και καθημερινοί ή σαν σκιές, εμφανίζονται στις σελίδες αφήνοντας ο καθένας το δικό του στίγμα  μοναξιάς και αγωνίας. Κινούνται  μέσα στα κείμενα άλλοτε με θεατρικότητα, άλλοτε με ποιητικότητα, ενώ άλλοτε πάλι μοιάζουν σαν παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες με πλαίσιο το χρόνο και τοποθετημένες στο βάθος του μυαλού, να  δημιουργούν σενάρια ζωής τα οποία έχουν γράψει άλλοι, για να πρωταγωνιστήσουν αυτοί.

Τι παραμένει όμως στη μνήμη μας; Τι προδιαγράφει τη ζωή μας; Τα παιδικά μας χρόνια; Ή μήπως η ζωή τότε ήταν πιο απλή, πιο αληθινή και η μνήμη μπορούσε να καταγράφει  εικόνες, γεγονότα και αρώματα; Ενώ τώρα, με το συνεχές  βουητό, την ταχύτητα της εξέλιξης και την πληθώρα των γεγονότων, ο νους αντιστέκεται και δεν αφήνει τη ζωή να εισχωρήσει, να  καταχωρηθεί για να ανακαλέσει μια καθημερινότητά που μοιάζει με βιασμό.

Η Νατάσα Κεσμέτη στο βιβλίο αυτό βρίσκεται στην πιο ώριμη συγγραφική της στιγμή, όπου ο ρεαλισμός και η τόλμη έχουν εισβάλει στην έκφρασή της, ίσως γιατί τώρα πονά πιο πολύ για αυτό που βλέπει γύρω της. Χωρίς όμως να σκληραίνει το βλέμμα της, το οποίο με διεισδυτικότητα αποτυπώνει την ανθρώπινη δίψα για συντροφικότητα, κατανόηση και στοργή. Επιστρέφει περισσότερο από ποτέ στις αναμνήσεις από την ιδιαίτερη πατρίδα της, την Καππαδοκία και τα παιδικά της χρόνια, καταγράφοντας την κοινωνία τη δική της και τελικά όλων μας. Μισεμός, έρωτας, φτώχεια, ευμάρεια, προσδοκίες, νοσταλγία, μοναξιά, φύση, θάνατος, είναι τα θέματα που δαμάζουν τους ήρωες, οι οποίοι ενίοτε διαφεύγουν της συγγραφέως, όπως η κυρία Νηρού ή Ρανού και εισβάλλουν όχι μόνο από διήγημα σε διήγημα αλλά και από βιβλίο σε βιβλίο, αποδεικνύοντας τη ζωντάνια τους και μετά το φυσικό τους θάνατο. Αυτό που καταλήγει να επιζεί περισσότερο από εμάς είναι η ανάμνησή μας που επιπλέει σαν ένα νησί από ελαφρόπετρα στο μυαλό των άλλων.

“Ωστόσο η συγγραφέας ξεγλιστρά από την πολλάκις βασανιστική ασκήμια της ζωής και με εικαστική λογοτεχνική διάθεση προβάλλει την ομορφιά και την τελειότητα της φύσης, αφήνοντας τον αναγνώστη έκθαμβο από τη λεπτομέρεια της γραφής και την τελειότητα των εικόνων που του παραδίδει. «Κομψοτεχνήματα κειμένων», θα έλεγε ο Γιάννης ο Δουβίτσας με καμάρι για την Νατάσα Κεσμέτη και με θεατρική κίνηση υποκλινόμενος θα αποχωρούσε, χορεύοντας. Ποιητικά.

Η συγγραφέας με γλώσσα πυρέσσουσα, κεκοσμημμένη με πλούτο λέξεων και γραφή πολυτονική, συμπάσχει  στις σελίδες του βιβλίου με τους ήρωες και τις ιστορίες τους. Προς το τέλος, έχει μια διάθεση απολογισμού, ενώ ο αναγνώστης μένει με τη δίψα για περισσότερα τέτοια κείμενα.

Τούλα Ρεπαπή