Φυγάδες στο πρωινό του κόσμου

”Την ζωή την έζησες ή όχι.”

Ένα ονειρεμένο ταξίδι στα μέρη του Μπαλί, μια εξαμελής παρέα αποφασισμένη να διασκεδάσει αφήνοντας πίσω της την καθημερινότητα, είκοσι μέρες διακοπών στον παράδεισο – είκοσι μέρες όμως, που θα αλλάξουν τα πάντα. Μια δυσοίωνη προφητεία και μια μαγική νύχτα όπου θα συμβούν καταλυτικές, εσωτερικές αλλαγές, θα αποτελέσουν τον προθάλαμο στο καθαρτήριο ενός οριακού βιώματος, που θα τους φέρει αντιμέτωπους με το φάσμα του θανάτου. Τα ψυχολογικά κλουβιά όπου οι έξι ήρωες, τρεις άντρες και τρεις γυναίκες, έχουν εθελοντικά εγκλωβίσει τον αληθινό τους εαυτό, θα σπάσουν και η ζωή που δεν έζησαν θα διεκδικήσει -εκεί στα όρια μεταξύ επιβίωσης και χαμού-, τα δικαιώματα της…

Το δεύτερο μυθιστόρημα του Γιώργου Πιπερόπουλου είναι ένα ψυχολογικό και φιλοσοφικό ταξίδι όχι στο εξωτικό Μπαλί, αυτό είναι μόνο το όχημα, αλλά στον πιο άγνωστο και ανεξερεύνητο τόπο που μπορούμε να ταξιδέψουμε: μέσα μας, σε μια terra incognita όπου έχουμε εξορίσει τον πραγματικό μας εαυτό, επιλέγοντας (από άγνοια, φόβο, βόλεμα), αντί για την εσωτερική μας αλήθεια, ρόλους και προσωπεία. Οι ήρωες του είναι καθημερινοί χαρακτήρες που συναντάμε γύρω μας, θα μπορούσαμε κάλλιστα να είμαστε εμείς οι ίδιοι, και διαβιούν στη σύγχρονη πραγματικότητα, όπως όλοι μας. Καθώς το νήμα της μοίρας ξετυλίγεται, πρόσωπα, γεγονότα, φυσικά και μεταφυσικά φαινόμενα παίρνουν την προκαθορισμένη τους θέση, χτίζοντας το σκηνικό μιας αναμέτρησης ανάμεσα σ’ αυτό που οι ήρωες του βιβλίου είναι και σ’ αυτό που νομίζουν μέχρι τότε, ότι είναι.

Η γραφή του Γιώργου Πιπερόπουλου, σαφώς ωριμότερη από το πρώτο του βιβλίο ”Το μάτι του Θεού”, συμπυκνώνει σε λόγο απλό και κατανοητό αλήθειες και έννοιες για τις οποίες άλλοι θα χρειάζονταν σελίδες επί σελίδων – και πάλι με αμφίβολα αποτελέσματα… Κι είναι μεγάλο προσόν για έναν συγγραφέα, να μπορεί την καθημερινή ιστορία των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, να την γονιμοποιεί με έναν τρόπο σκέψης που διευρύνει τους ορίζοντες και την οπτική όσων την διαβάζουν. Η τέχνη της γραφής του εκτείνεται και στην εικονοπλασία, δημιουργώντας εξαιρετικά ζωντανές εικόνες του Μπαλί και των ανθρώπων του: νιώθεις πραγματικά ότι βρίσκεσαι εκεί και πορεύεσαι στις γειτονιές, στα μνημεία, στις παραλίες, μαζί με τους ήρωες. Τα δε τελευταία κεφάλαια όπου η απειλή του θανάτου γίνεται απτή πραγματικότητα, αποδίδουν με δυνατό και συναισθηματικά φορτισμένο τρόπο, την οριακή εκείνη εμπειρία στο κατώφλι του επέκεινα, που κάνει όσους τη βιώνουν να νιώσουν (ίσως για πρώτη φορά), την δύναμη και την αξία της ζωής: γιατί ποτέ κανείς δεν νιώθει τόσο ζωντανός, όσο την στιγμή που κινδυνεύει να χαθεί.

Ο κόσμος είναι σκηνή, λέει ο Σαίξπηρ, και εμείς ηθοποιοί. Ίσως να είναι έτσι, αλλά το παρόν βιβλίο μιλά για τη στιγμή που τα φώτα σβήνουν, οι θεατές φεύγουν και οι ηθοποιοί μένουν απέναντι στον καθρέφτη τους, χωρίς το ένδυμα του ρόλου και χωρίς θεατρικό μακιγιάζ. Τη στιγμή εκείνη που η παράσταση τελειώνει και αρχίζει η ζωή…

Αγγέλα Γαβρίλη