ΔΑΜΩΝΑΣ ΚΑΙ ΦΙΝΤΙΑΣ

Ήταν πυθαγόρειοι φιλόσοφοι και οι δύο, που ζούσαν στις Συρακούσες της Σικελίας (4ος αι. π.Χ.), ενωμένοι με φιλία παροιμιακή. Όταν ο Φιντίας, καταδικασμένος σε θάνατο, ζήτησε από τον τύραννο Διονύσιο μια προθεσμία για να τελειώσει μερικές του υποθέσεις, προσφέρθηκε ο Δάμωνας να πεθάνει στη θέση του, αν ο Φιντίας δε θα γύριζε να παραδοθεί στην ώρα του. Την τελευταία ωστόσο στιγμή πρόφτασε να γυρίσει ο Φιντίας και ο τύραννος, συγκινημένος από την αυτοθυσία του φίλου, τον αθώωσε και ζήτησε να προστεθεί, τρίτος αυτός, στη μοναδική φιλία. Το επεισόδιο αυτό το περιγράφει ο Γερμανός ποιητής Σίλερ, σ’ ένα του ποίημα . Λέγεται για φίλους καρδιακούς. Με το ίδιο νόημα αναφέρονται κάποτε ο Ορέστης και ο Πυλάδης.